Orta-ağır malnütrisyonlu hastalarda pankreas enzim replasmanının tedavideki etkinliği

Abstract

Mis D.M, Orta-Ağır Malnütrisyonlu Hastalarda Pankreas Enzim Replasmanının Tedavideki Etkinliği, Van Yüzüncü Yıl Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Çocuk Sağlığı ve Hastalıkları, Uzmanlık Tezi, Van, 2019. Amaç: Bu çalışmada, Dünya Sağlık örgütü (DSÖ) sınıflamasına göre orta-ağır malnütrisyon tanısı almış hastalara uygun beslenme rejimi ile birlikte pankreas enzim replasman tedavisinin (PERT) kilo alımı üzerinde etkili olup olmadığını araştırmayı amaçladık.Gereç ve Yöntem: 1 Kasım 2018 – 1 Şubat 2019 tarihleri arasında Yüzüncü Yıl Üniversitesi Tıp Fakültesi Çocuk Sağlığı ve Hastalıkları Anabilim Dalı Çocuk Gastroenteroloji ve Genel Çocuk polikliniklerine ayaktan başvuran, orta-ağır malnütrisyon tanısı alan 3 ay-17 yaş arası 45 çocuk (22 kız, 23 erkek) çalışmaya alındı. Hastaların demografik özellikleri, antropometrik ölçümleri ve laboratuvar verileri incelendi. Yaşlarına ve kilolarına uygun beslenme rejiminin yanında birinci gruba sadece hiperkalorik mama, ikinci gruba ise hiperkalorik mamanın yanında 2000 U lipaz /kg/gün dozunda PERT verildi. Hastaların ilk ve ikinci ay muayenelerinde antropomerik ölçümler yapıldı, fekal elastaz, desnutrin ve ghrelin seviyeleri çalışılarak PERT'in kilo alımı ve laboratuar değerleri üzerinde etkili olup olmadığı değerlendirildi.Bulgular: 45 hastanın 22si kız (%48,8), 23'ü erkek (%51,2) idi. Hiçbir hastamızda ek hastalık yoktu. Hastaların tamamında pankreas yetmezliği görüldü. Hastaların ilk ve iki aylık tedavi sonrası değerleri karşılaştırıldığında PERT grubundaki hastaların daha iyi kilo aldığı ancak istatiksel anlamlı fark yaratmadığı görüldü. Fekal elastaz, desnutrin ve ghrelin düzeyleri arasında da iki grup arasında anlamlı değişiklik olmadı.Sonuç: Malnutrüsyonun önemli halk sağlığı sorunlarından biri olmayı sürdüğü günümüzde yeni tedavi yöntemlerinin geliştirilmesi hala önemini korumaktadır. PERT üzerinde düşünülen bir seçenek olmakla birlikte bu konuda literatür sınırlıdır. Bildiğimiz kadarıyla çalışmamız bu konuda yapılan hasta grubunun en fazla olduğu ve PERT süresinin en uzun tutulduğu çalışmadır. Malnütre hastalarda PERT verilmesinin klinik ve biyokimyasal etkilerini incelediğimiz çalışmamızda PERT verilen grubun daha iyi kilo almakla birlikte anlamlı fark yaratmadığı, biyokimyasal belirteçler üzerinde beslenme desteğinden farklı bir sonuç çıkarmadığı görülmüştür.

Mis D.M, Efficiency Of Pancreatic Enzyme Replacement in Treatment Of Patients With Moderate-To-Severe Malnutrition, Van Yüzüncü Yıl University, Faculty of Medicine, Department of Pediatrics, Thesis, Van, 2019. Purpose: In this study, we aim at investigating the possible efficiency of pancreatic enzyme replacement traetment (PERT) along with proper nutrition regimen on weight gain in patients diagnosed with moderate-to-severe malnutrition according to the classification made by World Health Organization (WHO).Material and Method: 45 children (22 female, 23 male) aged between 3 months and 17 years who applied as outpatient to Yüzüncü Yıl University Pediatric Health and Diseases Department's Pediatric Gastroenterology and General Pediatric clinics between November 1st 2018 and February 1st 2019, and diagnosed with moderate-to-severe malnutrition were included in our study. Demographic properties, antropometric measurements and laboratuary data of patients were analyzed. In addition to proper nutrition regimens in accordance with their age and body weight, the first group was given only hypercaloric food whereas the second group was given PERT of 2000 U lipase/kg/day dosage as well as hypercaloric food. In first-month and second-month examinations of patients, antropometric measurements were performed, and by studying fecal elastase, desnutrin and ghrelin levels, it was evaluated whether PERT affects weight gain and other laboratuary values.Findings: Out of 45 patients, 22 (48.8%) were female and 23 (51.2%) were male. None of our patients had any additional disease. All of the patients had pancreatic insufficiency. When comparing values of two patient groups after first-month and second-month examinations; it was observed that the group who received PERT had more weight gain, however there was no statistically significant difference between two groups in that sense. There was also no meaningful difference between two groups in terms of fecal elastase, desnutrin and ghrelin levels. Conclusion: Today, where malnutrition is still among serious public health problems, developing new treatment methods keeps its importance. While PERT is a considerable choice, literature in that field is still limited. To our knowledge, our study is the one with the most number of patients and the longest treatment duration of PERT. In this study, where we investigated clinical and biochemical effects of PERT in malnourished patients; it was observed that while the PERT group had better weight gain, this treatment neither made any meaningful change for weight gain nor resulted in different biochemical indicators compared to regular nutrition support.