Benzotiyadiazole (2,1,3-) türevi işaretleyici bileşiklerin türevlerinin sentezi, karakterizasyonu ve dna etkileşimlerinin çalışılması

Abstract

Bu çalışmada, 4-bromo-7-imidazo[4,5-f][1,10]fenanthrolin-2-yl)benzo[c][1,2,5]tiyodiazol ligandı ve nikel (II) kompleksinin sentezi, karakterizasyonu ve DNA etkileşimleri üzerinde çalışılmıştır. Elde edilen ligandların karakterizasyonu FT-IR, 1H-NMR, 13C-NMR, ESI-MS analiz yöntemleriyle gerçekleştirilmiştir. Bileşiklerin DNA etkileşimleri UV-Vis titrasyonu, floresans, viskozimetri ve agaroz jel elektroforezi metotlarıyla çalışılmıştır. UV-Vis titrasyonu sonuçları kompleksin DNA'ya oyuk bağlayıcı olarak bağlandığını göstermektedir. Bağlanma sabiti Kb= 6,4 × 105 M-1'dır. Yapılan viskozimetri çalışmaları da bu sonucu desteklemektedir. Floresans çalışmalarına göre de sentezlenen kompleksin zayıf oyuk bağlayıcı olduğu tespit edildi. Ayrıca kompleksin DNA ile elektrostatik olarak da etkileştiği düşünülmektedir. Elektroforez çalışmalarında kompleks tek başına DNA üzerinde herhangi bir kırılma gerçekleştirememiştir. Ancak yüksek konsantrosyonda DNA'nın çökmesine neden olmuştur. Peroksit varlığında ise kompleks DNA'da önemli hasarlara yol açmıştır. Yüksek konsantrasyonlardaki çökme kompleksin DNA ile yaptığı elektrostatik etkileşimden dolayı olabileceği düşünülmektedir.

In this study, the synthesis of 4-bromo-7-imidazo[4,5-f][1,10]phenanthrolin-2-yl)benzo[c][1,2,5] thiodiazole ligand and its nickel metal complex, characterization and DNA interactions have been studied. The characterization of the ligands was carried out by FT-IR, 1H-NMR, 13C-NMR, ESI-MS analysis methods. DNA interactions of compounds were studied by UV-Vis titration, fluorescence, viscosimetry and agarose gel electrophoresis methods.UV-Vis titration results show that the complex binds to DNA as a groove binder. As well as this the complex electrostatically interacts with DNA. The binding constant is 6.4 × 105 M-1. Viscosimetry studies support this result.According to the fluorescence studies, the complex synthesized was found to be a weak groove binder. In the electrophoresis studies, the complex by itself did not cause any breakage on the DNA. However, it caused the DNA precipitation at high concentrations. In the presence of peroxide, the complex resulted severe DNA damage along with the precipitation at high concentrations. It is thought that the positive charges of the complex may have neutralized by closing the negative charges of DNA.