Diyabetli yaşlılarda düşme korkusunun yaşam kalitesine etkisinin değerlendirilmesi

Abstract

Çalışma, Tip 2 diyabetli yaşlılarda düşme korkusunun yaşam kalitesine etkisinin belirlenmesi amacıyla yapılmıştır. Analitik nitelikteki araştırmanın evrenini bir huzurevinde ikamet eden tüm diyabetli yaşlılar, örneklemini bu bireyler arasından çalışmaya katılmayı kabul eden 65 diyabetli yaşlı birey oluşturmuştur. Çalışmada, genel bilgi formları, Düşmenin Etkisi Ölçeği, Morse Düşme Riski Ölçeği, Modifiye Morisky Ölçeği ve Yaşam Kalitesi Ölçeği (SF-36) kullanılmıştır. Verilerin değerlendirilmesinde yüzdelikler, ortalamalar, Fisher ki-kare testi, Yates kikare testi, Pearson ki-kare testi, Mann Whitney U testi ve Spearman korelasyon testi kullanılmıştır. Olguların yaş ortalaması 76,70±7,59'dur ve %33,8' i kadındır. Diyabet tanı süresi ortalama 10,78±6,77 yıl, tedavi süresi 10,75±6,71 yıldır. Olguların düşme korkusu puanının ortalama 81,98±16,35, düşme riski puanının ortalama 39,53±27,05, tedaviye uyum puanı ortalama 4,44±1,38'dir. Olguların yaşam kalitesi ölçeği alt boyutlarından aldıkları en düşük puanın zindelik alt boyutundan, en yüksek puanın ağrı alt boyutundan aldığı; fiziksel boyut puanının 55,28±24,34, mental boyut puanının 57,75±16,73 ve ölçek toplam puanının 56,52±19,18 olduğu saptanmıştır. Olguların huzurevinde kalma süresi, cinsiyet, meslek, OAD kullanım süresi, tanı sayısının fazla olması, 3'ten fazla tanıya sahip olma, tekerlekli sandalye kullanma düşme korkusunu etkilediği belirlenmiştir (p<0.05). Olgularda düşme riski ve tedaviye uyum ile düşme korkusu arasında ilişki olduğu saptanmıştır (p<0.05). Olgularda düşme korkusunun yaşam kalitesini etkilediği saptanmıştır (p<0.05). Yaşlı bireylerde yaşam kalitesini arttırmak için, düşme riskinin belirlenmesine ve tedaviye uyumun arttırılmasına ilişkin çalışmalar yapılması, düşme korkusuna neden olan faktörlerin azaltılmasına yönelik girişimlerin yapılması önerilmiştir.

The aim of this study was to determine the effect of fear of falling on quality of life in elderly people with diabetes. The population of the analytical study consisted of 65 elderly people with diabetes who agreed to participate in the study. In the study, general information forms, Effect of Fall Scale, Morse Fall Risk Scale, Modified Morisky Scale and Quality of Life Scale (SF-36) were used (p <0.05). Percentages, averages, Fisher's chi-square test, Yates chi-square test, Pearson chi-square test, Mann Whitney U test and Spearman correlation test were used to evaluate the data. The mean age of the cases was 76,70 ± 7,59 years and %33,8 of the cases were are women. The mean duration of diabetes diagnosis was 10,78 ± 6,77 years and the duration of treatment was 10,75 ± 6,71 years. The mean fear of falling score was 81,98 ± 16,35, the mean fall risk score was 39,53 ± 27,05, and the mean compliance score was 4,44 ± 1,38. It was found that the lowest score obtained from the quality of life subscale of the subjects was from the vitality subscale and the highest score was from the pain sub-dimension; physical dimension score was 55,28 ± 24,34, mental dimension score was 57,75 ± 16,73 and total score of the scale was 56,52 ± 19,18. It was determined that the duration of stay in the nursing home, gender, occupation, duration of OAD use, the number of diagnoses, having more than 3 diagnoses, and fear of wheelchair fall (p <0. 05). There was a correlation between fall risk and compliance with treatment and fear of falling (p <0.05). Fear of falling was found to affect quality of life in patients (p <0.05). In order to improve the quality of life in elderly individuals, studies on determining the risk of falls and increasing compliance with treatment, and attempts to reduce the factors that cause fear of falling have been proposed.