A comparative analysis Of Indonesia and Turkey`s foreign policy toward the Middle East: The case study of Palestine Issue and Syria crisis

Abstract

Bu çalışma, Türkiye ve Endonezya'nın Filistin Sorunu ve Suriye Krizi'ya yönelik dış politikasını karşılaştırmalı bir analizi amaçlanmıştır. Neoklasik realizm dış politika teorilerinden biri olarak uygulanmaktadır. Filistin Sorunu ve Suriye Krizinin Türkiye ve Endonezya politikalarını birim ve sistematik analiz düzeyinde şekillendiren, değişen dinamikleri ve analiz etkenleri tartışılmıştır. Liderlerin uluslararası ve bölgesel sistemik değişen eğilimleri, baskıları ve devlet iktidarı üzerindeki algılarının etkili faktörler haline geldiğini özetlemektedir. Türkiye'de 2004-2016 yılları arasında iç siyaseti, içsel dönüşüme uğramıştır yani kamuoyu ve sivil toplumun rolleri dış politikayı, dış politikanın yeni bir aktörü olarak sivil liderin ortaya çıkışını, lider faktörleri, İslamcı faktörün, İsrail-Filistin'in artışını etkilemektedir. Bölgesel istikrarın kalbi olarak algılanan çatışma, Filistin sorununun çözümü için proaktif bir dış politika ile sonuçlanır. Bu arada, Endonezya'daki reform dönemlerinden sonra, 1945 Anayasasının anti-sömürgecilik ruhu, Endonezya'nın angajmanının tarihsel temeli olarak devam etmiştir. Bunun yanı sıra, iç siyasette İslamcı odaklı hedefler, İslamcı grupların ahlaki gücü, İslamcı partilerin giderek artan rolleri ve yeni Endonezya'nın uluslararası yönelimi ve kimliği, iç siyasette islamist bir etkenin artması İsrail'e karşı tanınmayan bir siyasetin sürekliliğini etkilemiştir ve Filistin'i iki devletli çözümlere uygun olarak desteklemiştir. Endonezya'nın demokratik dış politikası çeşitli diplomatik çabalarla gerçekleştirilmiştir. Suriye krizi durumunda, Türk siyasetinin insani bir boyutu olan mülteci akınını da içine alan etkili faktörler; yani mülteci akını, açık kapı politikasıyla sonuçlanmakta, Türkiye-Suriye sınırlarında güvenlik tehdidi oluşmakta, daha sonra uluslararası ve bölgesel aktörlerin çatışma, IŞİD'in yükselişi ve PYD tehdidinin ortaya çıkışı, dış politikasının tercihinde bu kadar güçlü bir yaklaşım sergilemesine yol açmıştır. Oysa uyumsuzluk ilkesini benimseyen bağımsız dış politikaya, lider algılarına, Endonezya vatandaşlarının korunmasının önceliğine bir bağlılık oluştururken, Suriye iç politikasına müdahale etmeme politikasının şekillenmesi ve herhangi bir askeri müdahaleye uyumsuzluğun sağlanması gerekmektedir. Ayrıca, IŞİD ve Endonezyalı yabancı savaşçıların boyutunun yanı sıra İKT çerçevesindeki rolü, Suriye hükümetiyle sınırlı ikili ilişkilerin yönetiminde kalmaya devam ettiğini belirlemektedir. Özetle, pasif bir dış politika yürütme eğilimindedir ve Suriye krizi durumunda önemli bir rol oynamamaktadır.Anahtarı: Dış Politika, Endonezya, Türkiye, Neoklasik realizm, Filistin sorunu, Süriye Krizi

This study aims to perform a comparative analysis of Turkey and Indonesia's foreign policy on Palestine Issue and Syria Crisis. It will apply neoclassical realism as one of foreign policy theories. It will discuss changing dynamics and analyse influential factors shaping Turkey and Indonesia policies of Palestine Issue and Syria Crisis at the unit and systemic level of analysis. It summarises that the factors of leaders' perceptions upon international and regional systemic changing trends and pressures as well as state power have become influential factors. During 2004-2016 in Turkey, its domestic politics has undergone domestic transformations namely public opinion and civil society's roles influence the foreign policy, the emergence of civilian leader as a new actor of foreign policy, leader factors, an increase of Islamist factor, the Israel-Palestine conflict that perceived as the heart of regional instability results in proactive foreign policy into the settlement of Palestine issue. Meanwhile, after reform eras in Indonesia, anti-colonialism spirit of 1945 Constitution has been continued as a historical basis of Indonesia's engagement. Besides, an increase of Islamist factor in domestic politics namely Islamist-oriented aspirations in domestic public opinion, Muslim groups as the moral force, an increasingly roles of Islamist parties, and new Indonesia's international orientation and identity have affected a continuity of non-recognition policy towards Israel and supporting Palestine in accordance with two-state solution. Indonesia's democratised foreign policy has been conducted through various diplomatic efforts. In case of Syria crisis, influential factors shaping of Turkish policy including a humanitarian dimension of crisis namely the influx of refugees results in an open door policy, the security threat in Turkey-Syria's borders, then followed the international and regional actors' involvement into the conflict, the rise of ISIS, and the emergence of the PYD threat lead it to conduct such hard power approach in its foreign policy's choice. Whereas, a commitment to the independent foreign policy that adopts non-alignment principle, the leader perceptions, the priority of Indonesian citizens' protection are combined then shaping a non-interference policy into Syrian domestic politics and non-alignment to any military involvement. Moreover, the factors of the ISIS and Indonesian foreign fighters dimension as well as its role within the framework of the OIC determine it to remain in managing limited bilateral ties with Syria government. In sum, it tends to conduct a passive foreign policy and play no significant role in case of Syria crisis.Keywords: Foreign policy, Indonesia, Turkey, Neoclassical realism, Palestine issue, Syria crisis