J. M. Coetzee`s Foe as rewriting of Robinson Crusoe: The problems of Canon and narratorial voice

Abstract

Bu çalışma, Nobel ödüllü Güney Afrikalı yazar John Maxwell Coetzee'nin sömürgecilik sonrası dönem romanı Foe'nun (1986), Robinson Crusoe'nun yeniden yazımı bir roman olması durumunu iki yönden inceler. Birincisi Foe'nun Robinson Crusoe'nun Batı'nın temel edebi eserlerinden birisi olma statüsünü kullanarak nasıl temel eserler arasına girmeye öykündüğünü, ve bunu sömürgecilik sonrası dönemin bir romanı olma özelliği dolayısıyla, yok sayılan ve sessiz bırakılan insanlara bir varolma olasılığı sağlamak üzere yaptığı gösterilir. İkinci olarak da romanın anlatıcısı olmak için birbiriyle yarışan birden fazla ses olduğu ve bunların romanda kullanılma amaçları gösterilmiştir.

This study analyses Nobel Prize-winning South African writer John Maxwell Coetzee's postcolonial period novel Foe (1986) as a rewriting of Robinson Crusoe from two focus points. Firstly, it shows how Foe attempts to gain canon status by using Robinson Crusoe's status of being a member of the Western Canon. And it also shows that Foe as a postcolonial period novel seeks canon status in order to give the right to presence to people who were formerly ignored existence and silenced in colonialist novels. Secondly, it shows that there are multiple narratorial voices in the novel and the reason why they are present in the novel.