Karpal tünel sendromlu hastalarda radial ekstrakorporeal şok dalga tedavisi (rESWT) etkinliğinin değerlendirilmesi ve lokal kortikosteroid enjeksiyonu etkinliği ile karşılaştırılması: Prospektif randomize kontrollü çalışma

Abstract

Karpal tünel sendromu (KTS), median sinirin el bileği seviyesinde karpal tünel içerisinde basıya uğraması sonucu ortaya çıkan semptomların oluşturduğu bir klinik tablodur ve en sık görülen tuzak nöropatisidir. İdiyopatik ve sekonder nedenlere bağlı olmakla birlikte KTS patofizyolojisi tam olarak anlaşılamamıştır. Tedavisi KTS derecesine göre değişmektedir. Hafif ve orta derece KTS tedavisinde farklı konservatif tedavi yöntemleri kullanılmaktadır. En sık kullanılan yöntemler splint, lokal kortikosteroid enjeksiyonu (LKE), nonsteroidal antiinflamatuar ilaçlar (NSAİİ) ve konvansiyonel tedavi ajanlarıdır (TENS, hotpack, ultrason). Son dönemde ESWT'nin de KTS tedavisinde etkili olduğunu gösterir çalışmalar yayınlanmaktadır. Bu çalışma idiyopatik KTS tedavisinde LKE ve rESWT'nin klinik ve elektrofizyolojik etkinliğinin karşılaştırılması amacıyla randomize kontrollü olarak planlandı. Çalışmaya idiyopatik hafif ve orta derece KTS tanısı konmuş 51 kadın, 21 erkek toplam 72 hasta, 109 el alındı. Hastalar 3 gruba randomize edildi. rESWT grubuna (26 hasta, 37 el) istirahat splinti ve rESWT(1 seans/hafta toplam 3 haftada 3 seans); LKE grubuna (23 hasta, 35 el) istirahat splinti ve lokal kortikosteroid enjeksiyonu; kontrol grubuna ise sadece splint tedavisi verildi. rESWT 4 bar, 5 Hz frekans, 2000 atım şeklinde haftada 1 seans olup toplam 3 haftada 3 seans uygulandı. LKE olarak 40 mg metilprednizolon uygulandı. Splint tedavisi ise 2 ay süreyle tüm gece boyunca ve gündüzleri de ellerini kullanmadıkları sürelerde uygulandı. Hastalar tedavi öncesi, tedavi sonrası 1.hafta ve tedavi sonrası 12.haftada klinik (VAS-A, VAS-U, Boston-SŞS, Boston-FDS, el kavrama kuvveti) parametreler ile değerlendirildi. Ayrıca hastalar tedavi öncesi ve tedavi sonrasında 12.haftada EMG ile değerlendirildi. Tedavi öncesi mDSAP, mDDL, mMDL ve mDSİH gruplar arasında anlamlı farklılık gösterdi (p<0.05). Bunun nedeni olarak kontrol grubunda hafif derece KTS'nin fazla olması düşünüldü. Grup içi değerlendirmede rESWT grubunda tedavi öncesi ile kıyaslandığında tedavi sonrası 1.haftada VAS-A, VAS-U, Boston-SŞS ve el kavrama kuvvetinde; tedavi sonrası 12.haftada VAS-A, VAS-U, Boston-SŞS ve Boston-FDS skorunda anlamlı düzelme oldu (p<0.05). LKE grubunda tedavi öncesi ile kıyaslandığında klinik parametrelerin hepsinde (VAS-A, VAS-U, Boston-SŞS, Boston-FDS, el kavrama kuvveti) tedavi sonrası 1.hafta ve tedavi sonrası 12.haftada anlamlı düzelme oldu (p<0.05). Kontrol grubunda tedavi öncesi ile kıyaslandığında tedavi sonrası 1.haftada VAS-A, VAS-U, Boston SŞS'nda; tedavi sonrası 12.haftada VAS-A, VAS-U, Boston SŞS ve Boston-FDS skorunda istatistiksel olarak anlamlı düzelme oldu (p<0.05). EMG ölçümlerine bakıldığında tedavi öncesi ile kıyaslandığında tedavi sonrası 12.haftada rESWT grubunda mDDL ve mDSİH değerlerinde; LKE grubunda mDSAP, mDDL, mMDL ve mDSİH değerlerinde; kontrol grubunda mDDL, mMDL ve mDSİH değerlerinde iyileşme lehine anlamlı düzelme saptandı (p<0.05). Gruplar arası kıyaslama yapıldığında tedavi sonrası 1.haftada VAS-A, VAS-U, Boston-SŞS ve Boston-FDS skorları LKE grubunda diğer 2 gruba göre anlamlı olarak daha düşük saptandı (p<0.05). Tedavi sonrası 12.haftada gruplar arası kıyaslama yapıldığında VAS-A ve Boston-FDS skorları LKE grubunda diğer 2 gruba göre anlamlı düzeyde daha düşük saptandı (p<0.05). Tedavi sonrası yapılan EMG'ye göre hastaların KTS dereceleri yeniden değerlendirildi. KTS derecesi iyileşen hasta sayılarına göre gruplar arasında anlamlı fark saptanmadı. Sonuç olarak KTS tedavisinde her 3 tedavi yönteminin (rESWT, LKE, splint) de etkili olduğu ve bu etkinin 3.aya kadar devam ettiği görüldü. LKE'nin rESWT'den daha etkili olduğu düşünüldü. rESWT ile ilgili daha fazla hasta ile daha uzun süre takip içeren çalışmalara ihtiyaç vardır.

Carpal tunnel syndrome (CTS) is a clinical manifestation of symptoms caused by compression of the median nerve in the carpal tunnel at the wrist and is the most common trap neuropathy. Although CTS is due to idiopathic and secondary causes, the pathophysiology of its is not fully understood. Treatment of CTS varies according to CTS degree. Different conservative treatment modalities are used in the treatment of mild to moderate CTS. The most commonly used methods are splint, local corticosteroid injection (LCI), nonsteroidal antiinflammatory drugs and conventional treatment agents (TENS, hotpack, US). Recently, studies showing that ESWT is effective in the treatment of CTS are published. This study was planned as a randomized controlled trial to compare the clinical and electrophysiological effects of rESWT and LCI in the treatment of idiopathic CTS. A total of 72 patients (51 women, 21 men, total 109 hands) with idiopathic mild and moderate CTS were included in the study. Patients were randomized to 3 groups. rESWT group (26 patients, 37 hands), the treatment of neutral wrist splint and rESWT (1 session per a week, total of 3 sessions) was given; LCI group (23 patients, 35 hands) was given neutral wrist splint and local corticosteroid injection treatment; the control group received only a neutral wrist splint treatment. rESWT (4 bar, 5 Hz frequency, 2000 beat) 1 session per week and 3 sessions in total 3 weeks. 40 mg methylprednisolone was administered as local corticosteroid injection. Splint treatment was applied for 2 months during the night and during the day when they did not use their hands. The patients were evaluated with pre-treatment, 1 week after treatment, and 12 weeks after treatment (VAS-Pain, VAS- Numbness, Boston-SSS, Boston-FDS, hand grip strength). In addition, patients were evaluated by EMG before treatment and 12 weeks after treatment. Significant differences were observed between the groups in terms of mDSAP, mDDL, mMDL and mDSI before treatment (p <0.05). The reason for this was thought to be more mild CTS patients in the control group. In the rESWT group, VAS-P, VAS-N, Boston-SŞS and hand grip strength were significantly improved at 1 week week after treatment; VAS-P, VAS-N, Boston-SŞS and Boston-FDS scores were significantly improved at 12 weeks of treatment compared to pretreatment (p <0.05). In the LCI group, there was a significantly improvement in all clinical parameters (VAS-P, VAS-N, Boston-SS, Boston-FDS, hand grip strength) at 1 week after treatment and 12 weeks after treatment compared to pretreatment (p <0.05). In the control group, VAS-P, VAS-N, Boston SŞS scores were significantly improved at 1 week after treatment; VAS-P, VAS-N, Boston-SŞS and Boston-FDS scores were significantly improved at 12 weeks of treatment compared to pretreatment (p <0.05). When EMG measurements were compared, a significantly improvement was found in favor of improvement in mSDL and mSNCV levels in rESWT group at 12th week after treatment (p<0.05); mSNAP amplitudes, mSDL, mMDL and mSNCV levels in LKE group at 12th week after treatment (p<0.05); mSDL, mMDL and mSNCV in the control group at 12th week after treatment (p<0.05). VAS-P, VAS-N, Boston-SŞS and Boston-FDS scores at 1 week after treatment were significantly lower in the LKE group compared to the other 2 groups (p <0.05). VAS-P and Boston-FDS scores at 12 weeks after treatment were significantly lower in the LCI group compared to the other 2 groups (p <0.05). CTS severity of the patients were reevaluated according to EMG after treatment. There was no significantly difference between the groups according to the number of patients whose CTS degree improved. As a result, it was observed that all 3 treatment modalities (rESWT, LCI, splint) were effective in the treatment of CTS and this effect continued until the 3rd month. It was thought that LCI is more effecitve than rESWT. Further work on rESWT activity is required.