Transformation of waqf property in the nineteenth century Ottoman Empire

Abstract

This thesis examines the changing relations of waqf property in the overall transformation of property relations in the nineteenth century Ottoman Empire. It takes the icâreteyn system, a form of long-term leasing of waqf assets, as a point of departure. Three fatwa compilations of the late seventeenth, eighteenth and early nineteenth century şeyhülislâms, namely Feyzullah Efendi, Abdürrahim and Meşrepzâde Arif Efendi respectively, and the nineteenth century laws and regulations pertaining to waqfs and mîrî (state) lands are used as primary sources. In the first place, it will be pointed out that the icâreteyn system is central to understanding the transformation of waqf property. Second, it will be claimed that waqf property as a legal category was ever-increasingly assimilated into mîrî category in the nineteenth century. Third, it will be demonstrated that legal debates of the eighteenth and early nineteenth century Ottoman jurists had a great contribution to the nineteenth century land codes. In this sense, it will be challenged to the representation of land with limited divisibility and inalienability before the Land Code of 1858 in earlier literature. Finally, the relationship between inheritance laws and property relations will be presented, and it will be claimed that the changes in inheritance laws functioned as a mechanism to create wealth and investment in landed property.

Bu tez, 19. yy. Osmanlı İmparatorluğu?nda mülkiyet ilişkilerinin genel dönüşümü içerisinde, vakıf mülkiyetinin değişen ilişkilerini incelemektedir. Hareket noktası olarak vakıf mallarının uzun vadeli kiralama biçimi olan icâreteyn sistemini almaktadır. Geç 17., 18. ve erken 19. yy. şeyhülislamlarının, sırasıyla Feyzullah Efendi, Abdürrahim ve Meşrepzâde Arif Efendi olmak üzere, üç fetva mecmuası, ve vakıf ve devlet arazilerine dair 19. yy. kanun ve düzenlemeleri birincil kaynaklar olarak kullanılmaktadır. İlk olarak, icareteyn sisteminin vakıf mülkiyetinin dönüşümünü anlamada merkeziliğine işaret edilecektir. İkinci olarak, vakıf mülkünün hukuki bir kategori olarak 19. yy.?da giderek artan bir şekilde miri arazi (devlet arazisi) kategorisine benzeştiği iddia edilecektir. Üçüncü olarak, 18. ve erken 19. yy. Osmanlı müftülerinin 19. yy. arazi kanunlarına olan büyük katkısı gösterilecektir. Bu anlamda, önceki literatürde arazinin 1858 Arazi Kanunnamesi?nden önce sınırlı olarak bölünebilir ve tasarruftan çıkarılamaz olarak temsil edilmesine karşı çıkılacaktır. Son olarak, miras kanunları ve mülkiyet ilişkileri arasında ilişki sunulacak ve miras kanunlarındaki değişikliklerin gayrimenkul mülkiyetinde bir servet ve yatırım yaratma yöntemi olarak işlev gördüğü iddia edilecektir.