Governments` attitudes toward the opposition parties in Turkish politics

Abstract

İkinci Dünya Savaşı'ndan sonra Türkiye muhalefet partilerinin yeni aktörler olarak ortaya çıktığı çok partili sisteme geçti. Fakat bu yeni aktörlerin tanınması ve içselleştirilmesi diğer bir çok ülkede olduğu gibi Türkiye'de de sorun olmuştur. İktidar partileri bu muhalefet partilerini sistemin meşru aktörleri olarak kabul etmedikçe iktidar ve muhalefet partileri arasında bir işbirliği ve aralarındaki uyuşmazlıklara dair yapıcı uyuşmazlık çözümü süreçleri oluşması zor gözükmektedir.Bu açıdan, iktidar partilerinin muhalefet partilerine karşı tavırlarındaki gelişmeyi gözlemlemek üzere Demokrat Parti ve Adalet ve Kalkınma Partisi parti hükümetleri karşılaştırılmıştır. Ayrıca, parti iktidarlarıyla koalisyon iktidarlarının muhalefet partilerine karşı tavırlarındaki değişikliği araştırmak için koalisyon hükümetleri de çalışmaya dahil edilmiştir.Söz konusu hükümetlerin başbakanlarının demeçleri günlük gazetelerden toplanmıştır. Bu demeçler iktidar partisinin duruşunu belirlediği varsayılan başbakanların tavırlarını ortaya çıkarmak için içerik analizi yöntemiyle incelenmiştir.Araştırmanın sonunda iki temel bulguya ulaşılmıştır. Birincisi, koalisyon hükümetlerinin başbakanları muhalefet partilerine karşı parti hükümetlerinin başbakanlarına göre daha olumlu ve uzlaşmacı bir tavır sergiledi. Bu sonuç parti ve koalisyon hükümetleri arasında tavırsal bir farklılığa işaret etmektedir. İkinci olarak ise çok partili hayat deneyiminin her iki parti iktidarı başbakanının çatışmacı ve ayrımcı söyleminin varlığına dayanarak çok partili hayat deneyiminin muhalefet partilerinin tanınmasına ve içselleştirilmesine katkıda bulunmadığı anlaşılmıştır. Türk siyasi sisteminde bazı yapısal ve kültürel değişiklikler olmadığı sürece iktidar ve muhalefet partileri arasındaki ilişki çatışmacı olmaya devam edecek gibi gözükmektedir.

After World War II, Turkey adopted a multi-party system in which the opposition parties emerged as the new actors of politics. However, the recognition and internalization of these new actors had been a matter in many other countries as well as in Turkey. Unless the governing parties accept these opposition parties as necessary actors of the system, having cooperation and constructive conflict resolution processes regarding the conflicts between governing and opposition parties seems to be troublesome.In this respect, the party government experiences of the Democratic Party and Justice and Development Party are compared to observe the development of the attitudes of the governments toward the opposition parties. Coalition governments are also included in the study to investigate the difference between party and coalition governments toward the opposition parties.The speeches of the prime ministers of the above-mentioned governments are collected from the Turkish daily newspapers. These speeches are analyzed by conducting content analysis to reveal the attitudes of the prime ministers toward the opposition parties.Two significant results emerged from the content analysis of the speeches of the prime ministers. First, the prime ministers of the coalition governments presented less negative and more cooperative attitudes toward the opposition parties than prime ministers of the party governments. The second result is that the exclusionist and conflictual discourse of the prime ministers of both party governments reflected that the long experience of multi-party politics did not contribute to the recognition and internalization of the opposition parties. Unless some structural and/or cultural changes occur, the relations between governments and opposition parties seem to remain conflictual and adverserial.