The domestic politics of EU external policy making in justice and home affairs: The case of the EU-Turkey readmission-visa agreement

Abstract

2009-2010 yılları arasında beş Batı Balkan ülkesi Gerikabul Antlaşması imzalamaları üzerine Avrupa Birliği tarafından Şchengen vizesinden muaf tutulmuşlardır. Buna karşılık Türkiye 2012 yılındaki Gerikabul Antlaşması'nı başlatması karşılığında vize gerekliliğinden muaf tutulacağına dair sadece muğlak bir söz alabilmiştir. Bunu temel mihenk noktası kabul ederek bu çalışma birbiriyle ilişkili iki soruyu ele almaktadır: Avrupa Birliği neden Türkiye'ye fazıl vize muafiyeti perspektifi tanımamıştır? Dahası, hangi ulusal dinamikler AB'nin Adalet ve İç İşleri politikasını göç vize ve sınır politikası gibi alanlarda yürütüyor? Bu çalışma devlet tercihi odaklı bir açıklama ile bu soruna devletler-arası liberal teorisi ile açıklık getirmeye çalışıyor. Türkiye'nin Balkan devletleri gibi vize muafiyetine ortak edilmemesi AB'nin yetkili ülkeleri (Almanya, Fransa, Avusturya ve Hollanda gibi) tarafından kabul edilmemesi ve bu da malum devletlerin içerisinde yer alan olumsuz iç duyarlılıktan kaynaklandığı öne sürmektedir. Halkın duyarlılığı ve ekonomik olmayan grupların baskısı Türkiye'nin vize konusunu güvenlikleştirmesi nedeniyle bu ülkelerdeki hükümetlerin tercihlerini şekillendirmiştir. Argüman ulus üstü kurumsal teorisinin sağladığı rakip açıklamalar ile kontrol edilerek değerlendirilmiştir. Teorik olarak, bu bulgular iç tercihlerin kendine özgü doğasındaki önemli noktalara dikkat çekiyor. Burada ileri sürülen genel teori güvenlikleştirilen Adalet ve İç İlişkiler politikalarında hükümetsel tercihlerin iç duyarlılığına göre (ekonomik çıkarlar değil) şekillendiğini gösteriyor.Anahtar Kelimeler: AB Dış İlişkileri, Adalet ve İç İlişkiler Politikaları, Gerikabul-Vize Antlaşmaları, AB-Türkiye İlişkileri

Between 2009 and 2010, five Western Balkan countries were granted Schengen visa exemptions by the EU. Turkey, by contrast, was only offered a vague promise for the initiation of a visa liberalization `dialogue` in return for initialing an analogous readmission agreement in 2012. Taking this outcome as a genuine research puzzle, the present thesis embarks upon two interrelated questions: why has the EU withheld from Turkey a genuine visa liberalization perspective? And more generally, what domestic dynamics drive EU external affairs policy-making in Justice and Home Affairs (JHA) in areas such as immigration, visa and border policy? This study puts forward a domestic politics centered explanation (couched in liberal intergovernmentalist theory) to the puzzle at hand. In particular, it is argued that thereason for the differential visa agreement outcome in the Turkish case, as compared to the Balkans, emanated from opposition by key member state governments (Germany,France, Austria and the Netherlands) and was driven by adverse domestic sentiments. Public sentiments and not economic interest group pressure (standard liberal intergovernmentalist account) have shaped governmental preferences in these countries because of the securitization (causal mechanisms) of the Turkish visa issue. The argument is assessed controlling for supranational institutionalist rival explanations.At the theoretical level, the findings buttress an important point in the literature about the issue-specific nature of domestic preferences. A general theoretical proposition advanced here is that domestic sentiments trump economic interests in the governmental preference formation process in JHA policies where the issue at hand is securitized.Key Words: EU External Affairs, Justice and Home Affairs, Readmission-Visa Agreements, Turkey-EU Relations