Catastrophic futures, anxious presents: Lifestyle activism and hope in the permaculture movement in Turkey

Abstract

Bu tez, Türkiye'deki permakültür hareketine dair eleştirel bir değerlendirmeyi birbiriyle bağlantılı çeşitli açılardan yaklaşarak sunmaktadır. Hem insanları, hem de dünyayı gözetmeyi ve üretim fazlasını paylaşmayı öngören etik değerler çerçevesinde faaliyet gösteren ekolojik bir tasarım sistemi olan permakültür, 1970'lerde Avusturalya'da geliştirildiğinden beri dünya çapında bir harekete dönüşmüştür. Ekolojik ve kendine yeterli topluluklardan meydana gelen `küresel bir alternatif ulus` inşa etmeyi nihai amaç edinmesine rağmen, hareket politik bir dil kullanmaktan kaçınmaktadır. Bu tezde, permakültür gruplarıyla gerçekleştirdiğim etnografik saha çalışması aracılığıyla, Türkiye'deki darbe sonrası neoliberal bağlamda bu hareketin ve kullandığı postideolojik dilin yansımalarını inceliyorum. Çoğu eğitimli, orta ve üst orta sınıf mensubu şehirliler olan görüşmecilerimin anlatıları üzerinden, permakültürcü olma sürecini irdeliyorum. Orta sınıf habituslarının nasıl ekolojik bir habitusa dönüştüğünü araştırarak bu dönüşümün zaten permakültürcülerin içinde bulunduğu ayrıcalıklı pozisyonlar sayesinde gerçekleştiğini öne sürüyorum. Daha sonra, permakültürcülerin dünyaya değişim getirmek üzere uyguladıkları yaşam tarzı stratejilerini değerlendiriyor, permakültürün öne sürdüğü toplumsal dönüşüm algısının Bourdieu'nün çerçevelendirdiği pratik kuramını içerdiğini iddia ediyorum. Ayrıca permakültürün postpolitik niteliğini inceleyip dönüştürücü potansiyelini tartışıyorum. Son olarak, dünyanın geleceği hakkında dolaşan felaket senaryolarını irdeleyerek permakültürcülerin endişeli umut ve felaket umudu olarak iki farklı tür umut beslediğini, bu ikisi arasındaki etkileşimin umudu hem şimdiki zaman hem de gelecek zamanda konumlandırdığını öne sürüyorum.Anahtar Sözcükler: Permakültür, habitus, yaşam tarzı aktivizmi, post-politika, umut

This thesis presents a critical exploration of the permaculture movement in Turkey from various interlocking angles. An ecological landscape design system that functions with the ethical values of caring for people and for Earth as well as sharing the surplus, permaculture was introduced in Australia in the 1970s, and became a worldwide movement which refrains from using a political language despite its ultimate desire to establish a `global alternative nation` that consists of ecological and self-sufficient communities. Through ethnographic fieldwork with permaculture groups, I explore the reflections of this movement and its post-ideological language in the post-coup neoliberal context in Turkey. I first describe the process of becoming a permaculturist through the narratives of my interlocutors who are mostly educated, middle and uppermiddle class urbanites. Exploring how their consumer habitus shifts to an ecological habitus, I argue that this transformation is already enabled by the privileged positions occupied by permaculturists in society. I then evaluate the lifestyle strategies that they employ to enact change in the world, and I claim that the conception of social change in permaculture replicates Bourdieu's theory of practice. I then examine the post-political nature of permaculture and discuss its transformative potential. Finally, I turn to the catastrophic scenarios that circulate among permaculturists about the future of the Earth, and argue that permaculturists produce two forms of hope, anxious hope and catastrophic hope, the interaction of which places hope both in the present and the future.Keywords: Permaculture, habitus, lifestyle activism, post-politics, hope