The Sultan and his commanders: Representations of ideal leadership in the Şehname-i Nadiri

Abstract

Bu tezin amacı, Şehnāme-i Nādirī'yi Osmanlı şehnāme geleneği bağlamına yerleştirebilmek için kitabın minyatürlü nüshasının (Topkapı Sarayı Müzesi Kütüphanesi, H. 1124) metnini ve minyatürlerini incelemektir. Şehnāme-i Nādirī, II. 'Osmān'ın cülusunu, ve Hotin seferi dahil olmak üzere onun yönetimi sırasında gerçekleşmiş olan seferleri ve askeri müdahaleleri anlatır. Bu çalışma, Şehnāme-i Nādirī'deki liderlik temsillerine odaklanmakta ve kitabın, sultanın güçlü ve muzaffer bir savaşçı ve aynı zamanda becerikli bir okçu ve avcı olarak yansıtılması geleneğini devam ettirmeyi amaçladığını iddia etmektedir. Benzer özellikler, kitapta seferleri anlatılan Osmanlı serdarları Ḫalīl Paşa, 'Ali Paşa, İskender Paşa ve Karakaş Meḥmed Paşa'ya da atfedilmektedir. Serdarlar ve sultan arasındaki sadakat ve Osmanlı'nın rakipleri karşısında kendine atfettiği üstünlük de metinde ve minyatürlerde öne çıkmaktadır. İki çağdaş anlatı olan Ẓafernāme ve Ġazānāme-i Ḫalīl Paşa ile birlikte incelendiğinde, Şehnāme-i Nādirī kendinden önceki şehnāmelerdeki Osmanlı'yı yücelten söylemi devam ettirme çabasını yansıtmaktadır.

The aim of this thesis is to examine the text and miniatures of the illustrated version of the Şehnāme-i Nādirī (Topkapı Palace Museum Library, H. 1124), and to place it within the context of the Ottoman şehnāme writing tradition. The Şehnāme-i Nādirī narrates the accession of 'Osmān II to the throne, as well as the campaigns and military interventions that occurred during his rule, including his Hotin campaign. This study focuses on the various representations of leadership in the Şehnāme-i Nādirī, and suggests that the book seeks to convey an image of the sultan as a strong and victorious warrior, as well as a skillful archer and hunter. Similar characteristics are attributed to the Ottoman commanders, Ḫalīl Paşa, 'Ali Paşa, İskender Paşa and Karakaş Meḥmed Paşa, whose campaigns are also recounted in the book. The strong bonds of loyalty between the commanders and the sultan, as well as the Ottoman sense of their own superiority over their rivals, are both regularly emphasized in the text and the miniatures. Studied together with two contemporary narrative sources, Ẓafernāme and Ġazānāme-i Ḫalīl Paşa, the Şehnāme-i Nādirī reflects an effort to continue the panegyrical discourse of earlier works in the Ottoman şehnāme tradition.