The impact of domestic politics on mediation behavior

Abstract

Devletler neden diğer ülkelerin uyuşmazlıklarına arabuluculuk yaparlar? Arabuluculuk literatüründeki bu sorunun ana cevabı, devletlerin uyuşmazlıkların sonuçlarını önemsediği ve arabuluculuğun bu sonuçları etkilemek için bir girişim olduğu yönündedir. Bu tezde, bir ülkedeki iç siyasi koşulların ülkenin arabuluculuk yapma kapasitesini ve istekliliğini etkilediği iddia edilmiştir. Ülkelerdeki liderlerin iç siyasal performansları göz önüne alındığında, kendilerini siyasal olarak zayıf gören liderlerin, arabulucu olarak dış politikada varlık göstermeye daha yatkın oldukları önerilmektedir. Liderler dış politika faaliyetlerini siyasi pozisyonlarını korumak adına bir araç olarak kullanmaya eğilimli oldukları için, arabuluculuğu da bir siyasi başarı örneği olarak kullanabilecekleri öngörülmüştür. Bu önerinin güvenilirliğini test etmek adına 1950-2000 yılları arasında OECD ülkelerinin arabuluculuk girişimlerinin iç siyasal faktörlerden nasıl etkilendiği üzerine doğrusal regresyon analizi yapılmıştır. Bu tezde arabuluculuk faaliyeti ve iç siyasal koşullar arasında bir ilişki tespit edilememiştir. Bunun yerine bu tezde bulunan sonuçlar, iç siyasal koşullar liderlerin siyasal performansının düşük olduğunu göstermesi durumunda arabuluculuk faaliyetine katılma oranının düştüğünü göstermektedir. Her ne kadar sonuçlar hipotezleri desteklemese de bu tez, ülkelerin ekonomik, askeri ve siyasi bakımından güçlü olmasının, arabulucu ülke olma ihtimalini güçlendirdiğini göstererek literatüre katkı sağlamıştır.

Why do states intervene in other countries' conflicts as mediators? The main answer to this question in the mediation literature is that states care about conflict outcomes and mediation is an attempt to influence these outcomes. In this thesis, I argue that domestic political conditions in a country also have an effect on its likelihood of attempting mediation. I propose that leaders are more likely to become a mediator when they feel vulnerable because of poor performance in domestic politics or economy. More specifically, I expect politically vulnerable leaders to use mediation as a tool to raise their domestic popularity. I test the plausibility of this prediction by conducting linear regression analysis on how domestic political factors affect OECD countries' mediation attempts between 1950 and 2000. I do not find consistent evidence of a relationship between mediation attempts and domestic factors. Instead, the results show that mediation attempts become less likely when domestic conditions are poorer. Although the findings are contrary to my hypotheses, this thesis contributes to the literature by showing that countries that are stronger in economic, military and, political terms are more likely to become mediators.