Görsel bir dil olarak resim ve karikatür ilişkisi

Abstract

Uzunca bir süre baskı altında var olmaya çalışmış Batı sanatında henüz aykırıolmak, sanatçı için akıllıca ve varlığını sürdürmeye dönük yararlı bir yatırım değildikuşkusuz. Rönesans'la birlikte din, etkililiğini yitirmeye, ?insan? olgusu öne çıkmaya,dolayısıyla sanatçı, daha özgür olmaya başladı. lk örneklerini bu dönemde görmeyebaşladığımız abartılı biçim bozmalar da bu durumu bize kanıtlar.Ancak bu deneysel eğilimler, hala kutsal bir sanat olarak resimlerden bağımsız,hatta pek fazla kayda değer arşivler olarak değerlendirilmez ve hemen gün ışığına çıkmaz(Örneğin; Leonardo da Vinci'nin grotesk başları). Daha sonraki yüzyıl talya'da Berninive Carracci ile gelişen, talyanca'da ?aşırı yüklemek? anlamına gelen ?caricare?sözcüğünden türeyen karikatür (Topuz, 1997, sf. 41), sanatçılar arasında bir eğlence aracıolmaktan öte, karakteristik özellikleri abartarak, kişiliğin derinliklerine inmeye, yanigördüğümüz maskenin ardındaki asıl kimliği açığa çıkarmaya yarar. Sanatçı için üçüncügözün keşfi, kendi doğasına yönelimine, ilkel benliğin görsel dışavurumuna olanak verir.Alay, ironi, eleştiri, komik, vs. duygularının toplamı olan mizah, bu biçimsel ifade dilininaltyapısını oluşturur. şlevi göreceli resim sanatı da bu dilden yararlanır zaman zaman vetoplumsal eleştirinin etkin bir aracına dönüşür.Resmin bir türevi olarak karikatürün resimle olan ilişkisi, başta görsel ifadeboyutuyla sanatçının kendi doğasına yöneliminde içgörü imgelerinden yararlanmasında,ardından en köklü görsel dil olan resim disiplinini kendi dilini zenginleştirmedekullanmasında görülür.Anahtar kelimeler; Biçim bozma, Mizah, Karikatür, roni, Eleştiri

Doubtless, it was not wisely and advantageous investment to survive for an artistto be eccentric in the Western art which had been trying to exist under pressure for a longtime. With Renaissance, the religious started to lose its effectiveness and the fact of?human? stick out which meaned that the artist became more independent. The firstexamples of exaggerated style deformation also prove this situation.But these experimental tendencies cannot still be evaluated as a holy artindependent from paintings and even as noteworthy archives and do not come intoexistence at once (For ex; grotesque heads of Leonardo da Vinci). In the later century,caricature deprived from the word of ?caricare? which means ?overload? in Italian andwhich is developed with Carracci and Bernini in Italy (Topuz, 1997, sf. 41), besides beingan entertainment between artists, serves moving down the depths of the personality byexaggerating the characteristic features which means coming down the real personalitybehind the mask. For an artist, the discovery of third eye gives possibility to directtowards his own nature and to come out the visual primitive personality. Humour which isthe total of feelings of mockery, irony, criticism, comic etc. forms the substructure of thisformal expression language. The art of painting of which function is relative, alsosometimes benefits from this language and turns into an efficient instrument of socialcriticism.The relationship between painting and caricature which is the derivation ofpainting is seen primarily to benefit from introspective images through the directiontowards his own nature in visual dimension and afterwards utilise the language of thediscipline of art which is the basic visual language to embellish its own language.Keywords: Deformation, Humour, Caricature, Irony, Criticism.