Yeni figürasyondan yeni dışavurumculuğa ifadeci resim ve günümüz sanat ortamındaki örnekleri

Abstract

`Yeni Figürasyondan Yeni Dışavurumculuğa İfadeci Resim ve Günümüz Sanat Ortamındaki Örnekleri` başlıklı bu araştırmada, 1950 ve 1960'dan bu zamana süre gelen ifadeci resmin, günümüz sanatındaki karşılıkları ele alınmıştır. Güncel anlamda ifadeci resmin söylemleri ise bu tezin temel sorunsalını teşkil etmektedir. Bu bağlamda, yaşanan kültürel değişimlerle beraber ifadeci resmin değiştiği, bu değişimle beraber çağdaş sanatın resimle ilişkisinin yeniden kurulduğu 'yeniden resim' 'yeniden figür' gibi tartışmalarla görünür olduğu bilinmektedir. Buna ilaveten, değişen kültür-sanat ortamında ortaya çıkan durumlardan biri olan 'anlatımcılık' da resmin çağdaş anlamda 'ifadeci' pratiklerine iyice sirayet etmiştir. Dolayısıyla, ifadeci resmin bağlamı olarak tespit edilebilecek olan Yeni Figürasyon ve Yeni Dışavurumculuk hareketlerinin, kendi temel dinamiklerini, bu çeşitliliğinin sanat tarihsel arka planında bulunan değişkenlere borçlu olduğu ortadadır. Bu bağlamda sağlam bir geri plana sahip olan 'ifadeci resim'in temsilcisi olan sanatçılar, yukarıda söz edilen değişkenler dahilinde birbirleri ile bağlantılıdır. Bu anlamda, sanat tarihsel izlek ve kültürel süreçle birlikte şekillenen ve oluşagelen sosyal değişim/dönüşümlere bağlı olarak ortaya çıkan figüratif formlar 'yeni' ön ekiyle özelleştirilmiştir. Öte yandan öznel anlamda resim yapma edimi ve pratiği göze önüne alındığında 'ifade' olarak figürün, dönemsel değişiklere göre anlam ve bağlamları da evirilmiştir.Ayrıca ifadeci resmin günümüz sanatındaki söylem ve karşılıklarının eski-yeni çatışkısı üzerinden ortaya çıkan tartışmalara konu olması da bu çalışması içim önemli bir hareket noktası olmuştur. Çağdaşlaşma sürecinde 'Yeni' dillerle/arayışlarla inşa edilen heterojen sanat pratikleri içinde figür resmi metodolojik olarak tekrar inşa edilmiş; yeni anlam karşılıkları ile inşa edilen bu ifadeci resim, Batılı söylem üzerinden konuşan, teknik, malzeme ve ifade olarak Yeni Figürasyon ve bu küme içerisinde bulunan daha özel bir alan olarak Yeni Dışavurumculukta kendini inşa eden bir sanat olmuştur. Son olarak, figüratif temelli resmin yeni ifadesel söylemleri süregiden görsel kültür dayanak alınarak oluşturulmuştur. Bu yüzden çalışmanın son bölümlerinde yeni olanakların ve söylemsel süreçlerin nasıl dönüştüğü üzerinde durulmaya çalışılmıştır. Ayrıca bu ilişkiler olanağında konu olarak tespit edilen anamorfoz, cinsellik, desen, biçim bozma, dekadraj gibi meseleler yeni ifadeci resmin kendi özel alanını tanımlamasına olanak sağlamıştır.

This research explores the reflections of expressionist painting from 1950's and 1960's to today. The main focus of this thesis is the contemporary meaning of expressionism and it's discourse. In this context, it is apparent that expressionist painting has transformed through the adjustments to cultural experiences and the bridge between painting and contemporary art has been rebuilt with arguements like `neo painting` and `neo figure`. Furthermore, one of the outcomes of the transformation of the culture-art environment is the involvement of exhibitionism to the practices of expressionism. It is also apparent that the central dynamics of `new configuration` and `new exhibitionism` movements which are to be adressed in the context of expressionism, are sourced from the varieties and alterations throughout the history of art. In this sense, the artists those represent `expressionist painting` are interconnected with each-other through the variants stated above. The figurative forms are privatized by the `neo` prefix through the forming and constituton of social changes and transformations in historical conseqution of art and the cultural process. In the subjective sense, considering the figure as `expression`, the meaning and context of painting as a performance and practice has evolved through periods in time. The discussions sourced by the collision of the new and the old discourse and considerations of expressionist painting is also an important motive for this research. The expressionist painting has been methodologically reconstucted in the construction of heterogenous art practices by `neo` syntax/seach through out the modernization period; This expressionist painting, constructed with new meaning values, has been a self developing art form, neo exhibitionism, expressing itself though the western context, technique, materials and statement as Neo Figuration. Finally the context of new expressionism based painting has been constituted on the resources by the concurrent/ongoing visual culture. Parenting on this fact, the last sections of this study resides on the new opportunities and transformation of the contextual sequences. Subject matters like anamorphosis, sexualism, texture, distortion, misframing have enabled the neo exressionist painting to define its own particular scope.