Takı ve heykel sanatında ortak bir ilgi olarak soyutlama kavramı

Abstract

Soyutlama, 19. yüzyılda ilkel sanata yönelik ilginin artmasıyla modern sanatın ana yönelimlerinden biri haline gelmiştir. Heykelin yanı sıra takının da temel bir üretim biçimi olan soyutlama, her iki disiplinde de hem geçmiş hem de güncel ilgi ve üretim biçimlerinde ortak bir ilgi alanıdır. Primitif sanattan günümüze kadar soyutlama eğiliminin heykel ve takı plastiklerindeki üretimlere etkisi söz konusudur. Takı ve heykel arasında ilk çağlardan günümüze değin organik bir bağın sürdüğü görülmektedir. Takı ve heykel sanatının karşıtlıkları ve koşutlukları üzerine yapılan incelemede, her iki alanın da yöneldiği soyutlama eğiliminin, doğa ve çevreye olan empatiyle ilgili olarak kurulan en temel, en eski aynı zamanda halen en güncel bağ olduğu görülmektedir.Biçim ve teknik açıdan heykelden ve sanattaki güncel değişimlerden beslenen takı plastiği, Modernizmle birlikte geleneksel kuyumcu geleneklerinin belirlediği bir süs eşyası olmaktan çıkıp bir disiplin olmuştur.Takının yapısal dönüşümü, bu sanatın geleneksel kuyumculuk anlayışından uzaklaşarak heykelsi bir form kazanmasına da yol açmıştır. Disiplinlerarası bir yaklaşımla ele alınan bu çalışmada takının söz konusu yapısal dönüşümüne odaklanılarak, heykel ile arasındaki form ilişkisi deneysel bir süreç içerisinde incelenmiştir.

Abstraction became one of the main tendencies of modern art after the increasing interest in primitive art in the 19th century. As a basic mode of production of sculpture as well as jewelry, abstraction is a common area of interest for these disciplines both for past and current modes of production. From the primitive art to the present, the tendency to abstraction has an impact on the production of sculpture and jewelry. There is an organic bond between jewelry and sculpture from the antiquity until today. Through the analysis on the contrasts and parallels of the arts of jewelry and sculpture, it is seen that the tendency to abstraction in both fields are the most basic, the oldest and the most up-to-date bond established with respect to the empathy to nature and environment.Influenced by sculpture and current changes in the arts in terms of form and technique, jewelry has formed itself as a discipline after Modernism rather than being an ornament whose value is determined by traditional jewelry approaches.The structural transformation of jewelry has also led this art to draw away from the traditional jewelry understanding and acquire a sculptural form. Utilizing an interdisciplinary approach, this study focuses on the structural transformation of the jewelry and examines its relationship with sculpture in terms of form in an experimental process.