Çalışma yaşamında yalnızlık ve iş doyumu ilişkisi: Mersin Üniversitesi idari çalışanlarının durumuna ilişkin bir araştırma

Abstract

Bu araştırmada, Mersin Üniversitesi idari çalışanlarının, çalışma yaşamında yalnızlık yaşama durumları ile iş doyumu düzeylerinin kıdem, cinsiyet, eğitim durumu, medeni durum, yaş, unvan ve kadro birimi değişkenlerine göre durumu; iş doyumu ile çalışma yaşamındaki yalnızlık durumları arasındaki ilişki ve çalışma yaşamında yalnızlık düzeyinin, iş doyumunu yordama düzeyi ele alınmaktadır. Araştırmanın çalışma evrenini, Mersin Üniversitesi'nin, Mersin ili merkez ilçelerinde bulunan yerleşkelerinde (Çiftlikköy Yerleşkesi, Yenişehir Yerleşkesi, Tece Yerleşkesi) 2016-2017 eğitim öğretim yılında genel idare hizmetleri sınıfında görevli 734 çalışan oluşturmaktadır. Bunlardan 127 kadın ve 152 erkek olmak üzere 279 çalışana ulaşılabilmiştir. Araştırmada katılımcıların kişisel özellikleri (cinsiyet, yaş, kıdem, eğitim durumu, medeni durum, unvan ve kadro birimi) `kişisel bilgi formu` ile elde edilmiştir. Katılımcıların çalışma yaşamında yalnızlık konusundaki görüşlerini belirlemek amacıyla, Wright, Burt ve Strongman (2006) tarafından geliştirilen ve Doğan, Çetin ve Sungur tarafından Türkçeye uyarlanan İş Yaşamında Yalnızlık Ölçeği [İYYÖ] kullanılmıştır. Yine katılımcıların iş doyumu konusundaki görüşlerini belirlemek üzere Weiss, Dawis, England ve Lofquist (1967) tarafından geliştirilmiş ve Baycan (1985) tarafından Türkçeye uyarlanan Minnesota İş Doyum Ölçeği [MİDÖ] kullanılmıştır. Katılımcıların iş doyumu düzeyleri ile çalışma yaşamı yalnızlık düzeyleri puanlarının, bağımsız değişkenlere göre analizinde t-testi ve varyans analizi teknikleri kullanılmıştır. Katılımcıların iş doyumları ile çalışma yaşamında yalnızlık puanları arasındaki ilişki korelasyon analizi tekniği ile belirlenmiştir. Yine katılımcıların çalışma yaşamında yalnızlık düzeylerinin, iş doyumunu yordama düzeyini belirlemek üzere regresyon analizi tekniği kullanılmıştır. Verilerin analizinde SPSS paket programı 17.0 sürümü kullanılmıştır. Analiz sonuçları p<0.05 anlamlılık düzeyine göre yorumlanmıştır.Araştırma sonuçlarına göre, katılımcıların çalışma yaşamında yalnızlık düzeyleri ile iş doyumları arasında ters yönlü bir ilişki bulunmaktadır. Erkek katılımcıların, kadınlara göre, yine 20 yıldan fazla kıdeme sahip olan çalışanların, içsel doyum alt boyutunda 0-9 yıl ve 10-19 yıl kıdeme sahip çalışanlara göre ve iş doyumu geneli için ise 0-9 yıl kıdeme sahip olanlara göre iş doyumu düzeyi daha yüksektir. Amir pozisyonundakilerin astlarına göre, evli olanların, bekarlara göre, iş doyumu düzeyleri daha yüksektir. Astların amirlerine göre, duygusal yoksunluğu ve iş yaşamında yalnızlığı daha fazladır. Bekâr çalışanların, evli çalışanlara göre, iş yaşamında yalnızlık düzeyleri daha yüksektir.

In this research, Mersin University administrative staff's level of loneliness at work and job satisfaction according to variables such as seniority, gender, educational status, marital status, age, title and staff unit is studied and the relationship between job satisfaction and loneliness at work and prediction level of the job satisfaction by the level of loneliness at work are analyzed.The study universe is comprised of 734 employees working in the general administrative services class in the 2016-2017 academic year in the Mersin University campuses located in central districts of Mersin province (Çiftlikköy Campus, Yenişehir Campus, Tece Campus). 279 (127 women and 152 men) of these employees were reached. Personal characteristics of the participants (gender, age, seniority, education status, marital status, title and staffing unit) were obtained with the `personal information form`. In order to determine the participants' level of loneliness at work, the Loneliness at WorkScale [İYYÖ] developed by Wright, Burt and Strongman (2006) and adapted to Turkish by Doğan, Çetin and Sungur was used. The Minnesota Job Satisfaction Scale (MİDÖ), developed by Weiss, Dawis, England and Lofquist (1967) and adapted to Turkish by Baycan (1985), was used to determine participants' opinions on job satisfaction. T-test and variance analysis techniques were used in analyzing the levels of participants' job satisfaction and their loneliness at work scores according to the independent variables. The relationship between job satisfaction of participants and their loneliness at work scores was determined by correlation analysis technique. Regression analysis technique was used to determine the job satisfaction prediction levels of loneliness at work. SPSS package program version 17.0 was used in the analysis of the data. Analysis results were interpreted according to p <0.05 significance level.According to the results of the research, there is a negative relationship between participants' loneliness at work levels and job satisfaction. Male participants have a higher level of job satisfaction than women, and employees with more than 20 years of seniority have a higher level of job satisfaction than those with 0-9 year sand 10-19 years of seniority in the internal satisfaction subscale and those with 0-9 years of seniority in job satisfaction. The participants who are in the position of supervisor have higher levels of job satisfaction than their subordinates, and married people have higher levels of job satisfaction than single workers. Subordinates' emotional poverty and loneliness at work are greater in comparison to their superiors. Single participants have higher levels of loneliness at work than married personnel.