Anti-CD20 monoklonal antikor içeren kemoimmunoterapi uygulanan hematolojik maligniteli hastalarda hepatit b virüs tarama verileri ve profilaksi sonuçlarının değerlendirilmesi

Abstract

AMAÇ: Anti-CD20 monoklonal antikoru rituksimab, B hücreli hematolojik malignitelerde yaygın olarak kullanılmakta olup, yüksek hepatit B virüs (HBV) reaktivasyonu riski barındırmaktadır. Bu nedenle tedavi öncesinde hastalar HBV açısından mutlaka değerlendirilmeli ve gerekli hastalara HBV profilaksisi verilmelidir. Çalışmamızda rituksimab kullanan B hücreli lenfoproliferatif hastalığı olan olguların HBV enfeksiyonu tarama ve profilaksi verilerini elde etmeyi amaçladık.HASTALAR VE METOD: B hücreli lenfoproliferatif hastalığı olan ve 2000-2017 yılları arasında rituksimab ile kombine kemoimmunoterapi almış hastalar retrospektif olarak incelendi. Demografik veriler, tedaviler, tedavi öncesi HBV serolojisi, HBV profilaksi verileri ve HBV reaktivasyonu açısından takipleri kaydedildi. Elde edilen sonuçlar ile oluşan hasta grupları arasında istatistiksel değerlendirmeler yapıldı.BULGULAR: 577 hastanın 30'u HBsAg, 147'si anti-HBs, 105'i anti-HBc IgG, 22'si HBV-DNA pozitif bulunmuştur. Anti-HBs ve anti-HBc IgG pozitif 55 hasta mevcut olup, izole anti-HBs 39, izole anti-HBc IgG 22 hastada pozitif bulunmuştur. Kemoimmunoterapi öncesi HBV taraması 2010 ve öncesine göre 2011 ve sonrası anlamlı olarak iyileşmiştir(p<0,005). Profilaksi verilen 47 hastanın, 34'üne lamivudin, 13'üne tenofovir verilmiştir. Profilaksilerin takip süresi ve rituksimaba maruziyetleri açısından aralarında anlamlılık saptanmamıştır. 18 hastada HBV reaktivasyonu görülmüştür. Bu hastalardan ikisi profilaksi altında reaktive olmuştur. Reaktivasyonlar kemoimmunoterapi başlangıcından ortalama 18,1 ay sonra görülmüştür. Bir hasta HBV reaktivasyonu nedeniyle ölmüştür. SONUÇ: Kemoimmunoterapi öncesinde HBV açısından HBsAg, anti-HBs ve anti-HBc IgG taranmalı ve gereğinde profilaksi verilmelidir. Literatürde tenofovirin lamivudine HBV profilaksisi açısından üstün olduğu söylense de, biz çalışmamızda lamivudin ile tenofovir arasında profilaktik olarak farklılık saptamadık. HBV reaktivasyonu riski olan hastaların klinik takipleri ile ilgili kapsamlı çalışmalar ile kötü sonlanımların önüne geçilmeye çalışılmalıdır.

OBJECTIVES: Rituximab is widely used in B-cell lymphoproliferative neoplasms (BLPNs) and it increases the risk of hepatitis B virus (HBV) reactivation. Therefore, patients should be evaluated for HBV before the treatment and HBV prophylaxis should be given when necessary. In this study, we aimed to evaluate the HBV infection screening and prophylaxis data in patients with BLPNs receiving rituximab.PATIENTS AND METHODS: Patients with BLPNs who received chemoimmunotherapy between 2000 and 2017 were retrospectively reviewed. Demographic data, chemotherapy protocols, HBV serological tests, HBV prophylaxis data and follow-up of HBV reactivation were recorded.RESULTS: The cohort consisted of 577 patients and HbsAg, anti-HBs, anti-HBc IgG, and HBV-DNA were positive in 30, 147, 105, and 22 patients, respectively. There were 55 cases with both anti-HBs and anti-HBc IgG positivity, and isolated anti-HBs and anti-HBc IgG were positive in 39 and 22 patients, respectively. We detected that the efficacy of screening improved significantly in 2011 and after than that of 2010 and before (p<0.005). 47 patients received prophylaxis, of which 34 were given lamivudine and thirteen received tenofovir. There was no significant difference between prophylaxis groups in terms of reactivation, follow-up time and dose of rituximab exposure. 18 patient had HBV reactivation, of which two received prophylaxis. The reactivations were observed with a mean of 18.1 months after the start of the chemoimmunotherapy. One patient died of HBV reactivation.CONLUSIONS: Prior to chemoimmunotherapy, patients should be screened HBsAg, anti-HBs, and anti-HBc IgG. Although there are studies demonstrating that tenofovir is superior than lamivudine in terms of HBV prophylaxis, we did not observe such difference in our study.