Effects of different feedback conditions on children`s referring expressions

Abstract

Türkçe'de özellikle ortaçlı yapılar kullanarak uygun bir şekilde gönderme anlatımı (nesneler hakkında konuşma) yapmanın zorlayıcı olduğu birçok araştırma tarafından bulunmuştur. Bu araştırmada amaçlanan, Türkçe konuşan 2 ile 4 yaş arasındaki çocukları, ürettikleri göndergesel cümlelerde ortaçlı yapıları ve açıklayıcı anlatımları kullanmaları konusunda eğitmektir. Ayrıca, açıklayıcı ve sözdizimsel açıdan kompleks cümleler üretme (örn., ortaçlı yapılar) ile konuşmada akıcı olmama oranı ve akıcılığı azaltan ifade tipleri arasındaki ilişkinin incelenmesi amaçlanmaktadır.Çocukların çeldirici çıkartmalar ile birlikte sunulmuş doğru çıkartmayı nasıl ifade ettikleri ön-testte ve eğitim fazını takip eden son-testte değerlendirilmiştir. İki testte de, çocuğa verilen görev kendi kitabını birinci araştırmacının kitabı ile aynı yapan çıkartmayı, odanın diğer köşesinde bulunan ikinci araştırmacıdan isteyip kendi kitabını tamamlamaktır. Bu araştırmada Matthews, Lieven ve Tomasello'nun (2007) geliştirdiği deneysel prosedür kullanılmıştır. Eğitim fazında çocuklar atandıkları gruba göre üç farklı geribildirim durumuna maruz bırakılmışlardır: ortaçlı yapı geribildirim durumu (örn., pasta yiyen kızı seçtin), işaret zamiri ? isim geribildirim durumu (örn., o kızı seçtin) ve genel geribildirim durumu (örn., güzel seçtin).Araştırma sonuçları, ortaçlı yapıları kullanmaları konusunda çocuklara model olmanın, 36 aylık çocuklarda göndergesel cümlelerde üretken olarak ortaçlı yapıları ve açıklayıcı anlatımı kullanmalarını sağladığını göstermektedir. Açıklayıcı ve sözdizimsel açıdan kompleks cümleler üreten çocukların, konuşmada akıcı olmama oranlarında anlamlı bir artış bulunamamıştır. Çalışmanın bulguları, çocukların ne zaman ve nasıl göndergesel cümlelerde ortaçlı yapıları ve farklı açıklayıcı anlatımları kullanmayı öğrendikleri çerçevesinde tartışılmıştır.

Proper linguistic identification of referents has been repeatedly found to be challenging for young children, especially via relative clauses in the Turkish language. We investigate the extent to which Turkish-learning children between the ages of 2 and 4 can be trained to use referential forms that include relative clauses and other uniquely identifying referring expressions in requesting a sticker from an adult. We also examine the link between using informative and syntactically complex referential expressions (e.g., relative clauses) and the rate and type of disfluencies displayed in speech.How children referred to a target sticker from among several types of distracters was assessed in a pretest and a posttest following a training procedure. In both tests, the task of the child was to request a target sticker from Experimenter 2 standing on the other side of the room to make his/her book the same as the Experimenter 1?s book, following a procedure developed by Matthews, Lieven and Tomasello (2007). Three different training conditions were run where children were modeled on three different constructions: the relative clause feedback condition ( i.e., pasta yiyen kızı seçtin `you selected the girl eating cake?), the demonstrative-noun phrase feedback condition (i.e., o kızı seçtin `you selected that girl?) and general feedback condition (i..e., güzel seçtin `you did a nice selection?).The results of the experiment indicated that children as young as 36 months can learn to productively employ relative clauses and to be more informative in their referring expressions when they are modeled about relative clause constructions in a training session. We could not find any increments in the rate of total speech disfluencies when children produced relatively more informative and syntactically complex referring expressions. Discussion focuses on when and how young childrenlearn to produce referential forms that include relative clauses and other uniquely identifying referring expressions.