Engendering citizenship: Autonomous women`s movements in Tunisia and Turkey

Abstract

Türkiye ve Tunus'taki kadınların yurttaşlık hakları son birkaç on yıldır toplu eylemler üzerinden gelişme göstermektedir. Bir makro alan olarak kanun yapma ve siyasi sistem biçimleri, mezo alan olarak kolektif hareketler ve mikro alan olarak bireysel deneyimleri ve bunların arasındaki etkileşimleri gözeten bu çalışma çok düzeyli bir çalışma olup, Türkiye ve Tunus'taki kadın hareketlerinin yurttaşlık rejimlerini hangi yol ve yöntemlerle değiştirdiklerini ele almaktadır. Çalışmanın ana sorusunsal olarak kadın hakları hareketlerinin içinde bulundukları yurttaşlık rejimleriyle ilişkisine bakmaktadır. Tez feminist yurttaşlık literatürüyle ilişkilenerek kolektif kadın hareketlerinin siyasi kurum ve süreçlere nasıl etki ettiğini açıklamaktadır. Çalışmada kurum ve süreçlerdeki değişimi feminist aktivistlerin meşru ve yerelleşmiş hak talepleri üzerinden anlaşılabileceği savunulmaktadır. Kadın hareketlerinin varolan yurttaşlık rejimlerini siyasi katılım alanlarını, kolektif kimlikleri ve ortak yarar kavramlarını yeniden yorumlayarak değiştirdikleri gösterilmektedir. Tez vaka olarak aldığı Türkiye ve Tunus örnekleri ile demokratik rejimlerin bulunmadığı dönemlerde de eşit yurttaşlık taleplerinin olabileceğini göstermektedir.

During the last several decades, citizenship rights of women have been expanded through the collective action of women's movements in Turkey and in Tunisia. This study aims at understanding the different trajectories through which women's movements shape citizenship regimes in Turkey and in Tunisia from a multi-level perspective, one which encompasses simultaneously the macro-terrain of law making and political system design; meso-terrain of collective mobilization and the micro-terrain of individual lived experiences and the interactions in between. The central question of this dissertation is: What is the relationship between the women's rights movements and the citizenship regimes in which they are positioned? It engages in a dialogue with feminist citizenship literature by explaining the dynamic unfolding of institutions and processes of citizenship through women's collective mobilization. In this study, I argue that such processes can be captured by looking at the ways in which feminist activists make previously unrecognized grievances into legitimate and localized rights claims while employing a universalist language of rights. By studying dissent and resistance to existing laws and practices for citizenship rights, the dissertation demonstrates how acts of citizenship by women's movements shape the contours of citizenship regimes in terms of spaces of political participation, rebuilding of collective identities and resignification of the common good. By taking its cases as Turkey and Tunisia, the study highlights the agency of women's organizations in the call for full citizenship rights even in the absence of democratic regimes.