Ablasyon tedavisi alacak olan tiroid ca hastalarına ait perifer kanlarının iyot-131 uygulama öncesi ve uygulama sonrası sitogenetik olarak incelenmesi

Abstract

Tiroid kanseri, endokrin sistemde meydana gelen tüm malign neoplaziler arasında en sık görülme oranına sahip kanser çeşididir. İstatistik açısından bakıldığında bütün kanserlerin %1'ini, ölümlülerin de %0.4'ünü oluşturur. Tiroid kanserli hastaların tedavisinde cerrahi ve ablasyon gibi farklı yöntemler uygulanmaktadır. Cerrahi yöntemle tümüyle çıkarılamayan tiroid dokusunu harab etmek amacıyla yapılan ablasyon uygulaması için günümüzde radyoaktif iyotlar sıkça kullanılmaktadır. Radyoaktif iyot, özellikle iyot-131, iyonize edici radyasyona maruz kalmanın en önemli kaynaklarından biridir. İyonize edici radyasyona maruz kalmanın nükleer DNA'yı direkt olarak etkileyerek tek veya çift zincir kırıklarına, hastalarda kardeş kromatid değişimi, disentrik kromozomlarda anlamlı derecede artışa ve translokasyonlara neden olduğu bildirilmiştir. Bu nedenle uzun süreli radyasyona maruz kalan kişilerde kanser riski olduğu ileri sürülmüş, uzun süre iyonize edici radyasyon tedavisi alan kişilerde Akut ve Myeloid Lösemi geliştiği bildirilmiştir. Bu bilgilerden yola çıkarak biz bu çalışmamızda Cerrahpaşa Tıp Fakültesi Nükleer Tıp Anabilim Dalı'nda tiroid kanseri tanısı almış ve ablasyon tedavisi amacıyla 100 mCi I-131 uygulanacak 20 olgunun tedaviden önce ve tedaviden sonraki 15.gün, 1.ay ve 2.ay perifer kanları lenfosit kültürlerinde kardeş kromatid değişimi de dahil olmak üzere kromozom anomali ve kırıklarının sitogenetik yöntemlerle incelenmesini ve elde edilen verilerin tedavi yöntemlerine katkıda bulunmasını amaçladık. Ablasyon tedavisi için I-131 alan hastaların perifer kanlarından elde edilen sonuçlar ışığında kromozom kırıkları ve kardeş kromatid değişimi sayılarında anlamlı derecede bir artış gözlenmedi. Konvansiyonel sitogenetik değerlendirmeler sonucu ablasyon tedavisi alan hastaların perifer kanlarında translokasyonlar açısından anlamlı bir değişiklik gözlenmedi. Bu sonuçlar tedavinin güvenli bir şekilde uygulanabileceği gösterdi. Yine de literatürde daha önce bildirilen verilerle karşılaştırıldığında daha fazla çalışma yapılması gerektiği düşünülmektedir.

Thyroid cancer is the type of cancer which incidence of most common in between malign neoplasia occuring in endocrine system. Statistically it constitutes 1% of all cancers and 0.4% of deaths. In the treatment of patients who have thyroid cancer different methods are used such as surgical and ablation. Radioactive iodines are used frequently nowadays in ablation application which is used to ruin the thyroid tissue which could not be removed completely. Radioactive iodine, especially iodine-131 is one of the most important reason for exposure to ionizing radiation. Ionizing radiation might influence nuclear DNA directly and cause single or double strand breaks, sister chromatid exchanges, significantly increase in dicentric chromosomes and translocations. Thus it has been suggested that during the treatment and diagnosis, people who are exposed to low level ionizing radiation have risk of cancer. Individuals who receive long-term treatment of ionizing radiation have been reported in acute and chronic myeloid leukemia. Based on these datas, in this study, our aim is to contribute to the examination and treatment methods by administrating 100 mCi of I-131 in peripheral blood lymphocyte cultures before and 15 days, 1 month and 2 months after the treatment, including sister chromatid exchange and chromosomal breaks of the cytogenetic methods to the patients who applied to the Cerrahpaşa Faculty of Medicine, Department of Nuclear Medicine, for ablation application, with thyroid ca. Based on these results that we obtained from peripheral blood of patients who have taken I-131 treatment for ablation, not significant increase have observed in sister chromatid exchanges and chromosome breaks. Conventional cytogenetic evaluations in peripheral blood of patients who received ablation therapy any significant changes was not observed in terms of translocations. These results showed that treatment can be applied safely. Nevertheless, compared with the data previously reported in the literature, we thought that more work needs to be done.