Travmatik fasiyal paralizide metilprednizolon, adrenomedullin ve tamoksifenin etkilerinin ratlarda araştırılması

Abstract

Giriş ve Amaç: Bu çalışmanın amacı yaygın görülen travmatik fasiyalparalizide daha önce denenmemiş olan adrenomedullin ve tamoksifenin etkilerinielektrofizyolojik ve histopatoljik olarak araştırmaktı.Çalışmamızda 40 adet Wistar Albino cinsi erkek rat kullanıldı. Bu ratlar 5 grubaayrıldı. Grup 1: Metil prednizolon verilen grubu, Grup 2: Adrenomedullin verilen grup,Grup 3: Tamoksifen verilen grup, Grup 4: Gliserol asetik asit verilen grup, Grup 5:Kontrol grubu olup serum fizyolojik verilen gruptu. Adrenomedullin intraperitonealverilmek üzere hazırlanma aşamasında gliserol asetik asitle çözüldüğünden ikinci birkontrol grubu olarak hazırlandı. Tüm ratlarda anestezi altında fasiyal sinir bukkal dalıdiseksiyonla bulundu ve klemp ile travmatize edildi. Sinirin klemplenme öncesi vesonrasında EMG ile sinir iletim hızları değerlendirildi. Ayrıca haftalık EMG ölçümlerialındı, 4. haftanın sonunda histopatolojik inceleme için örnekler alındı. EMGölçümlerinden amplitüd, latans ve pik latans değerleri ölçülerek analiz edildi.Histopatolojik olarak kollajen lif artışı, makrofaj hücre sayısı, ödem ve Schwan hücresayıları değerlendirildi.Bulgular: Elektrofizyolojik değerler incelendiğinde amplitüd ve pik latansdeğerleri gruplar arasında anlamlı derecede farklı bulunmuştur (p<0,05), latansdeğerlerinde anlamlı farklılık izlenmemiştir.Schwan hücre sayısı artışı metil prednizolon grubunda en fazla olup, bunuadrenomedullin ve tamoksifen grupları takip etmektedir. Anti inflamatuvar etkileraçısından değerlendirilecek olursak makrofaj hücre sayısının en az olduğu gruptamoksifen grubu olup bunu metilprednizolon, glisero asetik asit ve adrenomedullintakip etmektedir. Tüm gruplardaki değerler anlamlı derecede serum fizyolojiktendüşüktür.Sonuç: Çalışmamızda adrenomedullin ve tamoksifenin travmatik fasiyalparalizide nöral iyileşmeyi artırdığı ancak metilprednizolon karşısında üstünlük eldeedemeğini söyleyebiliriz. Ancak gruplar arasındaki farklılığın artırılması amacıyla dahageniş çalışma grupları ve daha uzun takip süresiyle yapılacak çalışmalara ihtiyaç vardır.

Background And Aim: The aim of this study was to investigate the effects ofadrenomedullin and tamoxifen, which have not been tried before in common traumaticfacial paralysis, electrophysiologically and histopathologically.40 Wistar Albino male rats were used in our study. These rats were divided into 5groups. Group 1: Methylprednisolone group, Group 2: Adrenomedullin group, Group 3:Tamoxifen group, Group 4: Glycerol acetic acid group, Group 5: physiological salinesolution control group. Adrenomedullin was prepared as a second control group becauseglycerol was dissolved in acetic acid during the preparation phase for intraperitonealadministration. In all rats, under the anesthesia, the buccal ramus of the facial nerve wasfound by dissection and traumatized with clamp. Nerve conduction velocities wereevaluated with EMG before and after nerve clamping. In addition, weekly EMGmeasurements were taken and samples were taken for histopathological examination atthe end of the 4th week. EMG measurements were analyzed by measuring amplitude,latency and peak latency values. Histopathological evaluation of collagen fiber increase,macrophage cell count, edema and Schwan cell counts were evaluated.Results: When electrophysiological values were examined, amplitude and peak latencyvalues were significantly different between groups (p <0,05), and latency values werenot significantly different.The number of Schwan cells was highest in the methyl prednisolone group, followed byadrenomedullin and tamoxifen groups. The group with the least number of macrophagecells to be evaluated for anti inflammatory effects is the group of tamoxifen, followedby methylprednisolone, glyceroacetic acid and adrenomedullin. The values in all groupsare significantly lower than the normal saline group.Conclusion: In our study, we can say that adrenomedullin and tamoxifen increaseneural recovery in traumatic facial paralysis but not superior to methylprednisolone.However, there is a need for broader working groups and longer follow-up studies toincrease the disparity between the groups.