Omurilik yaralanmasında meksiletinin nöroprotektif etkinliği

Abstract

7. ÖZET Omurilikte yaralanmaya yol açan nedenler olarak bildirilen travma, hipoksi, hipoglisemi, epilepsi, toksinler, nörodejeneratif hastalıklar, tümör ya da diğer patofizyolojik olayların tümünde yaralanmalar benzer özellikler göstermektedir. Yapılan deneysel çalışmalarda, travma sonrası gelişen omurilik hasarında kompleks fizyopatolojik mekanizmaların rol oynadığı ve hasarın birincil hasar ve ikincil hasar olmak üzere iki aşamada geliştiği gösterilmiştir. Travmanın şiddeti ve oluş şekline bağlı olarak ortaya çıkan omurilik yaralanması birincil hasar olarak adlandırılmaktadır. Travma sonrası büyük miktarda akson kaybı ile sonlanan patofizyolojik olaylar kaskadı ise ikincil hasar olarak adlandırılmaktadır. Omurilikte yaralanma sonrası dejenerasyonu başlatan en önemli faktör lipit peroksidasyonudur. Bu çalışmada ratlarda oluşturulan deneysel travma modelinde sitikolinin nöroprotektif etkinliği araştırıldı Bu çalışmada 90 adet erişkin erkek (210-250 g) Wistar albino rat kullanılarak, genel anestezi altında yüksekten ağırlık düşürme modeli ile omurilik yaralanması oluşturuldu. Ratlar randomize olarak kontrol grubu, travma grubu, meksiletin tedavi grubu, metilprednizolon tedavi grubu ve metilprednizolon ve meksiletin kombine tedavi grubu olmak üzere beş gruba ayrıldı. Her grupta yer alan ratlar ile akut dönemi (24 saat) ve kronik dönemi (altı hafta) temsil etmek üzere iki altgrup oluşturuldu. Her grupta akut dönemi temsil eden altgrupta yer alan ratlar travma sonrası ilk 24 saat içinde sakrifiye edilerek omurilik yaralanma bölgesinde gelişen ödem, bir lipit peroksidasyon ürünü olan malondialdehit düzeyleri değerlendirildi. Kronik dönemi temsil eden altgrupta yer alan ratlar ise travma sonrası altı hafta süre ile haftalık olarak nörolojik muayene 48yapılarak izlendikten sonra sakrifîye edilerek ratların travmatize omurilik bölgeleri histopatolojik inceleme için ayrıldı. Travma grubu ile karşılaştırıldığında tedavi gruplarında malondialdehit düzeylerinin düşük olduğu saptandı. Ödem oranlarının ve hasarlı alan oranlarının tedavi gruplarında, travma grubu ile karşılaştırıldığında, daha düşük olduğu belirlendi. Grupların tümünde nörolojik iyileşme gözlendi. Ancak, travma grubu ile karşılaştırıldığında, tedavi gruplarında bu oran istatiksel olarak anlamlı bulundu. Sonuç olarak, incelenen tüm parametreler omurilik yaralanmasında meksiletinin en az metilprednizolon kadar etkili olduğuna işaret etmektedir. Meksiletinin metilprednizolon ile birlikte kullanılmasının, meksiletinin tek basma kullanılması ile karşılaştırıldığında, ek yarar sağlamadığı görülmektedir. 49

8.SUMMARY In spinal cord injury caused by trauma, hypoxia, neurodegenerative disorders, tumor or other pathophysiological events show the same characteristics. In experimental studies it has been shown that in spinal cord injury caused by trauma complex mechanisms play role and it has two stagies as primary injury and secondary injury. Mechanical trauma to the spinal cord results in primary injury, a large number of axons are lost due to variety of pathophysiological events that are initiated by the original mechanical insult is named as secondary injury. Lipid peroxidation is known as the most important factor initiates the degeneration in spinal cord injury. This study aims to invastigate the neuroprotective effect of citicoline in experimental spinal cord injury model in rats. Ninety adult male wistar albino rats (210-250 g) were used in the study. All animals were anaesthetised and the spinal cord injury was performed by weight-drop technique. Rats were randomized into five diffrent groups as control group, trauma group, mexilletine treatment group, metylprednisolene treatment group and metylprednisolone combined with mexilletine treatment group. All groups were divided into two subgroups as acute (24 hours) and chronic (six weeks) phases. Rats choosen for acute groups were sacrified after 24 hours of spinal cord trauma; vasogenic eudema and malonildialdehyde level as an indicator of lipid peroxidation were determined. Rats choosen for chronic groups were followed up for six weeks; every week each were examined for neurological recovery. At the end of six weeks all chronic rat groups were 50sacrified and traumatised spinal cord samples were removed for histopathological determination. In all treatment groups as compared with trauma groups malonildialdehyde levels (MDA), vasogenic eudema and trauma size ratios were lower. Posttraumatic neurological recovery was recorded for all groups, but it was statistically significant in only treatment groups compared with trauma groups. In conclussion; all parameters investigated in this study demonstrate us that mexilletine is effective like methylprednisolone. The efficacy of mexilletine combined with methylprednisolone is not superior to methylprednisolone alone. 51