Bruksizme bağlı miyofasyal temporomandibular disfonksiyonu olan hastalarda manuel tedavi ile splint tedavisinin etkinliğinin araştırılması

Abstract

Bu çalışma, bruksizme bağlı miyofasyal temporomandibular disfonksiyonu (M-TMD) olan kadın hastalarda, manuel tedavinin temporomandibular ağrı, eklem açıklığı, çenenin fonksiyonellik düzeyi, uyku kalitesi, yorgunluk, boyun özürlülük ve hasta memnuniyeti üzerine etkisini incelemek ve splint tedavisi ile etkinliğini karşılaştırmak amacıyla planlandı. Çalışmamıza Kahramanmaraş Sütçü İmam Üniversitesi Diş Hekimliği Fakültesi ve Türkoğlu Dr. Kemal Beyazıt Fizik Tedavi ve Rehabilitasyon Hastanesi diş polikliniğine başvuran ve bruksizme bağlı M-TMD tanısı alan, 18-50 yaş arası 29 kadın hasta dahil edildi. Bireyler basit rastgele örnekleme yöntemi ile Manuel Tedavi (MT) (n=15) ve Splint Tedavi (ST) (n=14) olarak iki gruba ayrıldı. ST grubuna diş hekimi tarafından planlanan statik splinte ek olarak ev egzersizi ve hasta eğitimi verildi ve splinti bir ay süre ile kullanmaları istendi. MT grubuna ise, kraniyal ve servikal mobilizasyonları da içeren kapsamlı bir manuel tedavi programına ek olarak aynı ev egzersizi ve hasta eğitimi verildi. MT, haftada 2 seans 45 dk süreyle, toplam 8 seans uygulandı. Olguların tedavi öncesi demografik bilgileri alınarak, postür, servikal ve temporomandibular eklem hareket açıklığı, ağrı şiddeti, tetik nokta hassasiyeti değerlendirildi. Tüm bireyler ayrıca fonksiyonellik düzeyi Çene Fonksiyon Kısıtlılık Skalası (ÇFKS), uyku kalitesi Pittsburgh Uyku Kalite İndeksi (PUKİ), boyun özürlülük seviyesi Boyun Özürlülük İndeksi (BÖİ), yorgunluk düzeyi Yorgunluk Şiddet Ölçeği (YŞÖ), baş ağrısı düzeyi Baş Ağrısı Etki Testi (HİT-6) ve hasta memnuniyeti PSQ-18 ile değerlendirildi. Değerlendirmeler 4 hafta sonunda tekrarlandı ve uygun istatistik programı ile analiz edildi. Her iki grubun kendi içinde tedavi öncesi ve tedavi sonrası verileri karşılaştırıldığında, çene, baş ve boyun ağrıları, tetik nokta hassasiyeti, servikal ve temporomandibular eklem açıklığı, yorgunluk düzeyi ile uyku kalitesinde istatistiksel olarak anlamlı fark bulundu. (p<0.05). Tedavi sonrası gruplar birbiri ile kıyaslandığında tüm değerlendirme parametrelerinde MT lehine anlamlı fark bulundu (p<0.05). PSQ-18 ölçümlerinde, genel memnuniyet ortalaması, kişilerarası tutum, sağlık hizmetleri skor ortalaması ile genel memnuniyet total puanının MT grubunda anlamlı olarak daha yüksek olduğu görüldü (p<0.05). Sonuç olarak, bruksizme bağlı miyofasyal temporomandibular disfonksiyonu olan hastalarda servikal ve kraniyal mobilizasyonları içeren manuel tedavi yönteminin daha etkili olduğu görüşündeyiz. Splint tedavisi ile manuel tedavi programının birlikte uygulanmasının tedavi etkinliğini arttıracağı düşünülmektedir.

This study was aimed to examine the effect of manual therapy on temporomandibular pain, joint patency, jaw functionality, sleep quality, fatigue, neck disability and patient satisfaction, and to compare its effectiveness with splint therapy among female patients with bruxism-induced Myofascial Temporomandibular Dysfunction (M-TMD). 29 female patients with diagnosis of bruxism, ages of 18-50, who were admitted to the dental clinics of Kahramanmaraş Sütçü İmam University Faculty of Dentistry and Türkoğlu Dr. Kemal Beyazıt Physical Therapy and Rehabilitation Hospital were included. Simple randomization method was applied to divide subjects into two groups: Manual Therapy (MT)(n = 15) and Splint Therapy (ST)(n = 14). Patient education, home exercise and a static splint designed by the dentist, was provided to the subjects in ST group. It was required to use the dental splint for a month as instructed. Subjects in the MT group received comprehensive manual therapy program, including cranial and cervical mobilizations in addition to the same program of the ST group. MT program was applied 2 sessions with 45 minutes each per week, for a total of 8 sessions. The demographic data of the subjects were recorded before the treatment. Posture, cervical and temporomandibular joint range of motion, pain severity, and trigger point sensitivity were evaluated. All the subjects were evaluated with the following tests; the level of jaw functionality with Jaw Function Limitation Scale (JFLS), quality of sleep with Pittsburgh Sleep Quality Index (PUKI), disability of neck level with Neck Disability Index (NDI), level of fatigue with the Fatigue Severity Scale (FSS), level of headache with Headache Impact Test (HIT-6) and satisfaction of the patients with Patient Satisfaction Quality Form (PSQ-18). Assessments were repeated at the end of the four-weeks and analyzed with the appropriate statistical programs. Comparing the pre and post-treatment data of both groups, a statistically significant difference was found in jaw, head and neck pain, trigger point sensitivity, cervical and temporomandibular joint range of motion, fatigue level and sleep quality (p<0.05). After the treatment, comparing the two groups to each other, there was a statistically significant difference among all the parameters in favor of the MT group (p<0.05). Among PSQ-18 measurements, overall satisfaction average, interpersonal attitude, health care score average and overall satisfaction total score were found to be statistically significant in the MT group (p <0.05). As a result, we believe the manual therapy program, including cervical and cranial mobilizations is effective in patients with bruxism-induced myofascial temporomandibular dysfunction. It is thought that the combination of splint therapy and manual therapy program will increase the effectiveness of the treatment.