Fazlurrahman`ın Islamıc Methodology in History isimli eserindeki hadislerin tahrîci ve değerlendirilmesi

Abstract

Hadis ilmindeki konumu itibariyle metinlerin güvenilirliğinin tespitini sağlayan `isnâd sistemi` bizatihi hadise ve ilmine ne derece önem verildiğini göstermektedir. Hz. Peygamber'den rivâyet edilen her hadisin sıhhatini kontrol etmek üzere böyle bir sistemin icrasının âlimlerin ilme duydukları titizlik ve büyük bir sorumluluk bilinciyle ilgili olduğu aşikârdır.Bu çalışmada bahsedilen ilmî sorumluluğu sürdürmek ve göstermek temennisiyle Fazlurrahman'ın Islamic Methodology in History adlı kitabında yer alan hadislerin isnâdları incelenerek bu hadislerin sübutu değerlendirilecektir. Bu bağlamda çalışmanın birinci bölümünde isnâda gereken değeri vermeyen Fazlurrahman'ın genel olarak sünnet algısı aktarılarak bu algıya yöneltilen tenkitler ile ele alınmıştır. İkinci bölümde ise tezin asıl kısmını oluşturan hadislerin tahrici, isnâdlarda bulunan ricâlin değerlendirmesi ve böylece Fazlurrahman'ın tenkitlerinden isabetli olup olmadığının araştırılması gerçekleştirilmiştir. Nihâî olarak Islamic Methodology in History'deki bütün hadisler Fazlurrahman'ın tenkitleri de dikkate alınarak değerlendirilmiş ve bu hadislerin yaklaşık olarak tamamının sıhhati hakkında müspet bir sonuç ortaya çıkmış ve dolayısıyla Fazlurrahman'ın tenkitlerininin klâsik hadis usulü cihetinden bir kıymetini hâiz olmadığı görülmüştür.

The isnād system which is used to check the reliability of mutūn is a sign of the extent of the importance given to ḥadīṯ and the science of ḥadīṯ. It is obvious that application of such a system to test the reliability of the every ḥadīṯ is as a result of the Islamic scholars' meticulousness and sense of responsibility.In the present work, the chains of transmission of aḥadīṯ in Fazlur Rahman's Islamic Methodology in History are analysed, and their reliability is evaluated to show and to continue the aforementioned sense of responsibility. In this context, Fazlur Rahman's conception of sunna/living sunna is described and the criticisms levelled against his arguments are dealt with in the first chapter. In the second chapter, taḫrīǧ of aḥadīṯ which constitutes the main part of the thesis and the evaluation of transmitters of these aḥadīṯ are carried out, in doing so it is decided whether Fazlur Rahman's criticisms are accurate or not.In final analysis, all the traditions in Islamic Methodology in History are examined by considering Fazlur Rahman's arguments, and a favourable result about almost all of them is emerged. As a result, it is seen that Fazlur Rahman's criticism about aḥadīṯ has no validity in terms of classical hadīth scholarship.