Şanlıurfa Akçakale Mülteci Kampı`ndaki Suriyeliler arasında bulunan Leishmaniasis hastalarında TGF–beta 1 seviyesi ile oksitadif stres indeksi arasındaki korelasyonun değerlendirilmesi

Abstract

Leishmaniasis, Dünya Sağlık Örgütü Tropikal Hastalıkları Araştırma Merkezi'nin önemli kabul görmüş altı hastalıktan birisidir. Bu hastalıkta; Visseral Leishmaniasis (VL), Kutanöz Leishmaniasis (KL) ve Mukokütanöz Leishmaniasis (MKL) olmak üzere üç farklı klinik tablo şeklinde ortaya çıkmaktadır. Leishmaniasis ülkemizde özellikle Güneydoğu Anadolu bölgesinde yaygın olarak görülmektedir. Yıllar için de azalma gösteren vaka sayısı iç savaştan dolayı Suriye'den gelen sığınmacılar nedeniyle yeniden artmaya başlamıştır. Bu hastalıkta IL-8, IL-10,TFN-α gibi çeşitli sitokin düzeylerinde anlamlı değişiklikler tespit edilmiştir.Bu çalışmada TGF-β1 seviyesi ve oksitatif stres arasındaki ilişki incelenecektir.Büyüme faktörlerinden TGF-β neredeyse bütün hücrelerde sentez edilebilen önemli bir polipeptit olup,TGF-β, memelilerdeki yara iyileşmesi sürecinde ekstrasellüler matriksin yeniden düzenlenmesinin, epitelyum oluşumunun, inflamasyonun ve kan pıhtı oluşumunun bir anahtar düzenleyicisidir.Çalışmamızda TGF-β1 seviyesi ELISA yöntemi ile oksidan-antioksidan parametreler ise spektrofotometrik yöntem ile çalışılmış ve çalışılan tüm parametrelerin birbirleriyle korelasyonlarının istatiksel analizi yapılarak TGF-β1'in Leishmaniasis ile ilişkisi araştırılmıştır.TGF- β1 seviyesi hasta grubunda düşük oksidatif stres parametreleri ise yüksek bulunmuştur. Umulanın aksine, TGF- β1'nin düşük bulunması bize bu hastalarda görülen granülomatöz lezyonların oldukça dejenaratif hasarlar oluşturduğunu, harap olan ekstrasellüler matriksin kemotaksis ile buraya göç eden makrofaj tipi hücrelerinde, TGF-β1 gibi sitokinlerin normale göre daha az üretilmesine neden olabileceğini göstermektedir. Buna göre bu hastalarda oksitatif stresle mücadele etmenin sadece oksitatif hasarı önlemekle kalmayıp TGF-β1 üretimini de artırarak kalıcı skarlar oluşturan leishmanial lezyonların daha kolay iyileşmesinide sağlayabileceği kaanatine varmaktayız. Fakat sonuçlarımızın daha geniş hasta popülasyonunda yapılacak daha detaylı ve uzun süreli çalışmalarla teyit edilmesi gerekmektedir.

Leishmaniasis is one of the six diseases accepted to be important by World Health Organization Tropical Diseases Research Centre. Visceral Leishmaniasis (VL), Cutaneous Leishmaniasis (KL) and Mucocutaneous Leishmaniasis (MKL) present themselves as three different clinical pictures in this disease. Leishmaniasis is commonly seen in especially Southeast Anatolian Region in our country. The number of the cases showing decrease over the years has begun to increase again due to the refugees coming from Syria because of civil war. Significant changes were detected in various cytokine levels such as IL-8, IL-10, TFN-α in this disease. In this study, the relationship between TGF-β1 level and oxidative stress was explored.TGF-β1, one of the growth factors, is an important polypeptide which can be synthesised in almost all cells, and TGF-β1 is a key regulator in rearrangement of the extracellular matrix, formation of epithelium, inflammation and blood clot in wound healing process in mammals.In this research, TGF-β1 level was studied using ELISA method and oxidant-antioxidant parameters using spectrophotometric method, and correlations of all these parameters were statistically analysed and the relationship of TGF-β1 with Leishmaniasis was examined.TGF-β1 level was found to be low while oxidative stress parameters were high in patient population. Contrary to what was expected, low TGF-β1 level indicates that granulomatous lesions seen in these patients led to severe degenerative damages, and damaged extracellular matrix can cause the cytokines such as TGF-β1 to be produced less than normal in macrophage cells migrating here through chemotaxis. Therefore, we have reached the conclusion that fighting against oxidative stress in these patients can not only prevent oxidative damage but also help leishmanial lesions that cause permanent scars to heal more easily by increasing the TGF-β1 production. However, our findings need to be confirmed through more detailed and long-term studies to be conducted in wider patient population.