Mikroalbuminürisi olan normotansif tip2 diabetes mellituslu hastalarda trandolapril ve telmisartanın mikroalbuminüri ve böbrek fonksiyonları üzerine etkileri

Abstract

ÖZET Tip 2 Diabetes mellitus (DM)'a bağlı olarak gelişen diabetik nefropati (DN) son dönem böbrek yetersizliği oluşturması nedeniyle hem batı toplumunun hem de ülkemizin en önemli sağlık problemlerinden biridir. Tip 1 DM'a bağlı olarak gelişen DN insidansı % 30-50, Tip 2 DM'a bağlı gelişen DN insidansı % 10-15 oranındadır. Bununla birlikte diabete bağlı olarak gelişen son dönem böbrek yetersizliğinin %90 oranında nedeni Tip 2 DM'tur. Diabetik nefropatinin seyri sırasında görülen mikroalbuminüri, sadece renal hastalığın ilerlemesinden değil aynı zamanda kardiovasküler hastalık gelişiminden de önemli ölçüde sorumludur. Mikroalbuminürisi olan tip 2 diabetik hastaların yaklaşık olarak % 22'sinde 10 yıl içerisinde aşikar nefropati gelişir. Bu durum aşikar nefropati gelişiminde mikroalbummürinin önemli bir öngörüsel değeri olduğunu gösterir. Kontrollü klinik çalışmalarda hem tip 1 hem de tip 2 DM'da Angiotensin Converting Enzim (ACE) inhibisyonunun nefropati progresyonunun yavaşlatılmasında etkili olduğu gösterilmiştir. DN'de ACE inhibitörleri ile tedavide esas olay Angiotensin (A) II oluşumunun azaltılmasına bağlıdır. Bu etkiye bağlı olarak sistemik ve glomerüler hipertansiyon daha iyi kontrol edilir, glomerüler ve interstisyel matriks proteinlerinin sentezi azalır ve dolayısıyla proteinüride azalma meydana gelir. Diabetik nefropatinin tedavisinde esas amaç A II etkisinin tamamen önlenmesidir. Ancak ACE inhibitörleri ile yapılan tedavi A II oluşumunu azaltsa da tamamen önleyemez. Ayrıca ACE inhibitörleri kan basıncının düzenlenmesi ile ilişkili olarak bradikinin yıkımı gibi başka yolakları da etkiler. Diabetik nefropatinin seyrinin önlenmesinde ve hatta geriye döndürülmesinde daha çok ACE inhibitörleri çalışılmıştır. A II antagonistleri ile yapılmış çalışmalar az sayıdadır. Mikroalbüminürili normotansif tip 2 DM'lu hastalarda bu 2 grup ilacın kombine kullanımının karşılaştırıldığı çalışma ise bulunmamaktadır. VEDiabetik nefropati gelişmiş ve mikroalbuminürisi olan hastalarda yaptığımız bu çalışma toplam 30 hastayı kapsadı. Hastalar 3 gruba ayrılarak 1. gruptaki toplam 10 hastaya Trandolapril 0.5mg/gün, 2. gruptaki toplam 10 hastaya Telmisartan 40 mg/gün ve 3. grupta bulunan toplam 10 hastaya yukarda sayılan iki ilaç kombine olarak 6 ay süreyle verildi. Bu ilaçların mikroalbuminüri ve böbrek fonksiyonları üzerine olan etkileri araştırıldı. İstatistiksel değerlendirme için `SPSS for Windows 10.0` istatistik programıyla Wilcoxon rank testi ve Kruskal-Wallis varians analizi testi kullanıldı. İstatistiksel olarak anlamlılık değeri için p<0.05 kabul edildi. Çalışma sonunda her üç grupta da arteriel kan basıncı ve nülaroalbuminüri değerlerinde anlamlı düşmeler izlendi. Bu değerlerdeki düşme oranlan gruplar arasında farklı değildi. Hasta gruplarında tedaviye bağlı ciddi bir yan etki gelişimi görülmedi. vm

SUMMARY Diabetic nephropathy due to Type 2 diabetes mellitus (DM) is becoming the most important reason for end-stage renal disease (ESRD) in the western world and also our country. The incidence of diabetic nephropathy in type 2 DM is 10-15 % while it's 30-50 % in type 1 DM. But, most of the patients with ESRD are type 2 diabetics because type 2 diabetics compose the 90% of all diabetic patients. It has been reported that nncroalbuniinuria is a predictor of not only renal diseases but also an increased risk for cardiovasculary diseases. It has been showed that overt nephropathy developed in 22 % of the type 2 diabetic patients with rmcroalbiiminuria in ten years. Thus it has been reported that microalbuminuria is a predictor of overt nephropathy in type 2 diabetics patients. Controlled clinical trials in type 1 and type 2 diabetics with nephropathy have showed that angiotensin-converting enzyme (ACE) inhibitor therapy delays progression of the nephropathy. The benefit of ACE inhbitor therapy in diabetic nephropathy is thought to be largely related to inhibition of angiotensin (A) II formation. Decreased A II formation may benefit on diabetic nephropathy in several ways including better control of systemic and glomerular hypertension, less proteinuria, and decreased tendency to produce abnormal amounts of glomerular and interstitial matrix proteins. Thus, a therapeutic goal in diabetic nephropathy should be inhibition of A II effects as completely as possible. However, ACE inhibitor therapy decreases but does not completely eliminate A II from the circulation. Furthermore, beside of the prevention of A II formation, ACE inhibitors also affect other patways (such as bradikinin degradation) related to blood pressure regulation. Mostly ACE inhibitors have been used in the prevention of diabetic nephropathy progression and even in the recovery of diabetic nephropathy. Studies used A II antagonists for the treatment of diabetic nephropathy are limited numbers. There is no study DCcompared ACE inhibitors and A n antagonists or combination of these group drugs at the normotensive type 2 diabetic patients with microalbuminuria. The present study included 30 patients who had type 2 diabetes with microalbuminuria. After the administration of Trandolapril 0.5mg/day to first group (n:10), Telmisartan 40 mg/day to second group (n:10), and Trandolapril 0.5 mg/day plus Telmisartan 40 mg/day combination to third group (n:10) for six months, the results were compared. Non-parametric Wilcoxon rank test and Kruskal-Wallis variance analysis test were used in the programme of SPSS for windows 10.0 for statistical evaluation. p<0.05 was accepted for statistically significance value. At the end of the study, microalbuminuria and arterial bloood pressure levels decreased significantly in all three groups. However, there is no difference among the groups. No significant adverse effect was reported in all three patients group. X