Düzce İlinde Yaşayan 6-14 Yaş Sığınmacı Çocukların Ruhsal Uyumu

Abstract

Bu çalışma, Düzce ilinde yaşayan 6-14 yaş sığınmacı çocukların ruhsal uyum durumlarını belirlemek amacıyla tanımlayıcı olarak yapıldı. Araştırmanın örneklemini Düzce il sınırları içinde yaşayan, 6-14 yaş arası 163 (90 kız, 73 erkek) sığınmacı çocuk oluşturdu. Araştırmanın verileri Hacettepe Ruhsal Uyum Ölçeği kullanılarak çocukların ebeveynleriyle yüz yüze görüşmeler ile toplandı. Toplanan veriler SPSS veri tabanında yüzdelikler, Mann Whitney U, Kruskal Wallis-H ve ki-kare testleri kullanılarak değerlendirildi. Araştırmaya katılan çocukların %25.8'inde uyum sorunu saptanırken; çoğunun (%52.4) davranış sorunu yaşadığı belirlendi. Çalışmamızdaki sığınmacı çocuklarda en sık görülen nevrotik sorunların; korku, sıkılganlık, çekingenlik, güvensizlik olduğu görüldü. Hareketlilik, yerinde duramama; sinirlilik; yaşıtlarıyla geçinememe ve cezadan etkilenmemenin ise en sık görülen davranış sorunları olduğu tespit edildi. Okul başarısızlığı (%20.9), tırnak yeme (%11.7) ve alt ıslatma (%5.5) gibi diğer sorunların da sık görüldüğü belirlendi. Çocukların sürekli takip/tedavi gerektiren hastalığa sahip olmaları ve ebeveynlerinin hayatta olma durumlarına göre ruhsal uyum ölçeği puanlarında gruplar arası anlamlı istatiksel farklılık tespit edildi (p<0.01). Hastalığa sahip olan ve ebeveynlerinden en az biri hayatta olmayan çocukların diğer çocuklardan daha uyumsuz oldukları görüldü.Araştırmadan elde edilen bulgular doğrultusunda, yoğun göç alan şehirlerde, sığınmacı çocukların psikiyatrik hastalıklarının erken dönem teşhisi ve etkili tedavisinin yapılabilmesi, uyum süreçlerini kolaylaştıracak uygulamaların planlanması amacıyla aralarında psikiyatri hemşiresinin de bulunduğu, ruh sağlığı uzmanlarından oluşan, transkültürel bakım ilkelerini benimsemiş bir ekibin oluşturulması önerildi.

This study was conducted as a descriptive study in order to determine the mental adjustment status of 6-14 year old asylum seekers living in Düzce. The sample of the study consisted of 163 (90 girls, 73 boys) asylum-seekers aged 6-14 years living in the province of Düzce. Data were collected through face-to-face interviews with the parents of the children using the Hacettepe Psychological Adaptation Scale. Collected data were evaluated by using percentages, Mann Whitney U, Kruskal Wallis-H and chi-square tests in SPSS database. While 25.8% of the children participated in the study, adaptation problem was found; most of them (52.4%) had behavioral problems. In our study, the most common neurotic problems were anxiety, shyness, insecurity and childhood fears. In our study, the most common behavioral problems were mobility, restlessness, irritability, inability to live with peers and not being affected by punishment. Problems such as school failure (20.9%), nail eating (11.7%) and bed wetting (5.5%) were common. Significant statistical difference was found between the groups in terms of psychological adaptation scale scores according to the presence of the disease requiring continuous follow-up /treatment of the children and the survival of the parents (p<0.01). Children who had the disease and at least one of their parents died were found to be more incompatible.As a result of the research, it was proposed to establish a team that will facilitate the adaptation for the early diagnosis and treatment of psychiatric diseases of asylum-seeker children in the cities that have migrated heavily. It was stated that this team should have a psychiatric nurse and they should adopt a transcultural approach.