Diabetik sıçan atriasında in vitro insülin ve 3.5,3`-triiyodotironin (T3) in etkisi

Abstract

81 6.0 ÖZET Klinikte ve deneysel diabetik modellerde hipoinsülinemi, hiperglisemi gibi metabolik değişimler ile birlikte hipotiroidizm de sıklıkla görülmektedir. İnsülinin diabette görülen kardiak bozuklukları düzeltici etkinliğine tiroid hormonlarının aracılık ettiğini ilişkin çeşitli in vivo çalışmalar bulunmaktadır. Ancak, in vitro ortamda insülinin ve T3'ün birlikte diabette bozulan kardiak fonksiyonlar üzerindeki etkisi bilinmemektedir. Bu tezde 6 haftalık STZ- diabetik izole sıçan atriasında isoproterenolün inotropik yanıtları incelenmiş ve yanıtlardaki değişimin in vitro insulin ve T3 ün ayrı ayrı ve beraber inkübasyonu sonucu düzelip düzelmeyeceği araştırılmıştır. Ayrıca, deneyler süresince sürekli elektriksel stümülasyon altında olan preparatta insülin ve T3'ün diabetik atriada azalmış olan elektriksel stimülasyon yanıtı (kasılma gücü) üzerindeki etkleri de araştırılmıştır. Diabetik sıçan sol atriasında isoproterenolün maksimum yanıtı ve pD2 değeri azalmıştır. İnsülin ve İnsülin + T3 ile 5 saat inkübasyon sonunda azalan yanıt ve pD2 değeri kontrol düzeye ulaşmasa da anlamlı olarak artmıştır. Öte yandan, tek başına insülin diabetik sol atriada isoproterenolün yanıt veririliğinde görülen yavaşlamayı ( gecikmeyi) daha da belirginleştirilmiştir. 5 saat T3 inkübasyonu, diabetik atriada isoproterenole karşı görülen yanıt verirlikteki yavaşlamayı, ve düşmüş olan isoproterenolün maksimum yanıtını düzeltmemiştir. Ancak, İnsülin + T3 kombinasyonu hem yanıt verirlikteki yavaşlamayı, hemde düşmüş olan isoproterenolün maksimum yanıtı ile pD2 değerini kısmen düzeltmiş, ancak son 2 parametredeki düzelme ile yanlızca insülin inkübasyonu sonucu görülen düzelme arasında anlamlı fark bulunamamıştır. Bu bulgular, İnsülin + T3'ün8* diabetik sol atrida görülen yanıtverirlikteki gecikmeyi kismen düzeltmesinde Tün rolünün olduğunu düşündürmektedir. Öte yandan, diabetik sol atriada elektriksel stimülasyon yanıtı (kasıl gücü), muhtemelen diabetik nöropatinin sonucu olarak kontrole göre azalmıştır. Diabetik sol atriada elektriksel stimülasyon ile elde edilen kasılma gücündeki azalma 1 saat İnsülin, insülin + T3 ve T3 inkübasyonlarından sonra düzeltilememiş, ancak 5 saat insülin ve insülin + T3 inkübasyonundan sonraki kasılma gücü eş-zaman inkübasyondaki kontrol değerlere geri dönmüştür.

*a 7.0 SUMMARY THE EFFECT OF INSULIN AND TRIIODOTHYRONINE (T3) IN VITRO ON DIABETIC RAT ATRIA Hyperglycaemia and hypoinsulinemia is associated with hypothyroidism in experimental and clinical diabetes. Many investigators have revealed the role of thyroid hormones in the effect of insulin to improve cardiac dysfunction occuring in diabetes mellitus. Nevertheless, not much is known on the combined effect of insulin and T3 treatment in vitro in cardiac dysfunction in diabetes. In the present work, the effect of insulin and T3 treatment, alone or in combination, on the diabetes-caused alterations of isoproterenol effects in isolated left atria from 6- week diabetic rats were investigated. On the other hand, the effects of insulin and T3 on the decreased contractile force of diabetic left atria under electrical stimulation were also investigated. In diabetic atria, maximum response and pD2 value of isoproterenol was found to be decreased compared with controls. Incubation of atria with insulin and insulin + T3 for 5 hours, significantly increased the decreased maximum response and pD2 value, although the above mention parameters were not completely normalized. On the other hand, insulin alone didn't improve, conversely, potentiated the delayed responsiveness of diabetic atria to isoproterenol, an effect which may be due to its hyperpolarising effect. Incubation with T3 for 5 hours had no effect on the delayed responsiveness to isoproterenol, neither to the decreased maximum response.84- On the contrary, insulin + T3 incubation, partially improved the delay in responsiveness, maximum response and pD2 value of isoproterenol in diabetic atria. However no significant differences were detected between the effects of insulin and insulin + T3 incubations on the pD2 and maximum response of isoproterenol. These findings, thus, suggest that T3 plays a role in the improving effect of insulin on the delayed responsiveness of diabetic atria. The contractile force of diabetic atria under electrical stimulation was found to be decreased relative to controls, probably due to diabetic neuropathy. Decrease in contractile force of diabetic atria under electrical stimulation was not corrected by 1 hour incubation with insulin, insulin + T3 or T3; nevertheless, 5 hour incubation with insulin or insulin + T3 normalized the contractile force to the levels obtained in control atria performed under same conditions.