Diabetin beta-adrenoseptör aracılı atrial yanıtverirlik üzerindeki etkileri

Abstract

80 6.0. ÖZET 6.1. TÜRKÇE ÖZET Diabetin kardiak p-adrenoseptörler üzerindeki etkileri henüz tam olarak açıklanamamıştır. Bu nedenle çalışmamızda, STZ-diabetik ratlardan elde edilen elektriksel stimülasyonla çalıştırılan sol atria ve kendiliğinden atım yapan sağ atrianın p-adrenoseptörlerine yanıtverirliği araştırılmıştır. 8 ve 14 haftalık diabetik rat sol atriasında noradrenalin ve fenoterolün in- otropik etkileri, nondiabetik kontrolleri ile karşılaştırıldığında anlamlı bir değişiklik saptanmamıştır. Benzer şekilde 8 haftalık diabetik ratlardan elde edilen sağ atrianın isoprenalin, noradrenalin ve fenoterolün kronotropik etkilerine yanıtverirliği de non- diabetiklerden farksız bulunmuştur. Ne var ki, diabet süresi uzatılınca sağ atrianın noradrenaline kronotropik etkisine yanıtverirliği belirgin bir biçimde azalmıştır. 14 haftalık diabetik sağ atriada noradrenaline pD2 değerleri ve maksimum kronotropik etkisi kontrollerine oranla düşük bulunmuştur. 14 haftalık diabetik sağ atriada isoprenalinin maksimum kronotropik etkisi azalmış buna karşın pÖ2 değerlerinde önemli bir değişiklik gözlenmemiştir. 14 haftalık diabet sağ atriada fenoterolün kronotropik etkinliği üzerinde ise herhangi bir değişikliğe yol açmamıştır. Sonuçlarımız, deneysel diabet süresinin uzatılmasına bağlı olarak rat sağ atriasında pı- adrenerjik reseptör aracılı kronotropik yanıtların azaldığını göstermektedir.Öte yandan, bu tez çerçevesinde, p-adrenoseptör agonistlerinin inotropik et kileri diabetik ve nondiabetik insan atrial dokusunda da araştırılmıştır. Denenen p- adrenoseptör agonistlerinden hiç birinin pozitif inotropik etkinliği diabetik ve non diabetik apendiksde istatistiksel anlamlı bir fark göstermemiştir. Ancak, ilginç olarak, insan atrial dokusunda isoprenalin ve fenoterolün inotropik etkileri birbir lerinden farksız bulunmuştur. Elde ettiğimiz bulgulara dayanarak insan apendiksinde tam agonist etkinlik sıralaması isoprenalin = fenoterol >noradrenalin şeklinde belirlenmiştir. Sonuçlarımız, insan sağ atriasında p2-selektif agonist fenoterolün, pı-selek- tif agonist noradrenalinden daha etkin olduğunu göstermektedir.

82 6.2. SUMMARY THE EFFECTS OF DIABETES ON BETA-ADRENOCEPTOR MEDIATED ATRIAL RESPONSIVENESS The literature on the influence of diabetes on cardiac beta-adrenoceptors is still a matter of controversy. Hence, in the present study, the responsiveness of electrically-driven left atria and spontaneously beating right atria from STZ-diabetic rats to beta-adrenoceptor agonists were compared with those from non-diabetic controls. No significant changes were observed in the inotropic effects of noradrenaline and fenoterol in left atria from both 8- and 14-week diabetic rats relative to their age-matched controls. Similarly, the responsiveness of right atria from 8-week diabetic rats to chronotropic effects of isoprenaline, noradrenaline and fenoterol was found to be unchanged. As the disease progressed, on the other hand, diabetic atria were found to have decreased responsiveness to chronotropic effects of noradrenaline. The pD2 values and maximum chronotropic effect of noradrenaline were decreased in 14-week diabetic right atria when compared with those from age-matched controls. A significant decrease in the maximum chronotropic response to isoprenaline with no change in pD2 values was also observed in 14-week diabetic rat right atria. Chronotropic effects of fenoterol, however, showed no shift and no depression of maximum chronotropic capacity in 14-week diabetes. Our results, thus, suggest that betai-but not beta2-adrenergic83 receptor mediated chronotropic responses were reduced in right atria due to the increase in the duration of experimentally-induced diabetes. On the other hand, the inotropic responses to beta-adrenoceptor agonists were also assessed on nondiabetic and diabetic human atrial tissue. There were no significant differences in the inotropic responses to each agonists in either of diabetic and nondiabetic appendages. Interestingly, inotropic effects of isoprenaline and fenoterol were found to be comparable in human atrial tissue. The full agonist potency order was isoprenaline = fenoterol > noradrenaline on human appendage. These results demonstrate that in human right atria, betaz-selective agonist fenoterol is relatively more active than betai-selective agonist noradenaline.