Diabetik ketoasidozis tedavisinde düşük doz sürekli intravenöz ve aralıklı kas içi insulin uygulamasından alınan sonuçların karşılaştırılması

Abstract

68 E T Diabetik ketoasidozisli 50 olgu iki farklı insulin yöntemi ile tedavi edilmiştir. 25 olgu düşük doz sürekli intra venöz insulin infüzyonu (6 ü/st), geri kalan 25 olgu da aralıklı kas içi insulin enjeksionu (12U/2 saatte bir) ile tedavi edilmiş ve bu iki grubun tedaviye cevabı karşılaştırılmıştır. Saatlik ortalama glisemi düşüş hızı sürekli intra venöz infüzyon yönteminde % 8.3 ± 2.06, aralıklı kas içi yön temde % 8.25 ± 3.38 olarak bulunmuştur (P > 0.05). Glisemi ve asetonuri kontrolü için geçen süre ve yapılan insulin miktarları her iki yöntemde benzer bulunmuştur. Ketoasidozisi ortaya çıkarıcı neden ve önceki insulin i tedavisi her iki yöntemde de glisemi düşüş hızını ve yapılan insulin miktarlarını etkilememiştir. Fakat her iki yöntemde de glisemi ve asetonuri kontrolü için geçen süre, plazma 1 asetonu +++ ve +++4- olan olgularda + ve ++ olan olgulara nazaran daha uzun ve yapılan insulin miktarları da daha faz la bulunmuştur,, Tedavi komplikasyonları bakımından yöntemler arasında bir fark saptanmamıştır. Sonuçta insulin veriliş yolunun tedaviye cevabı önemli derecede etkilemediği gösterilmiştir. Sık aralıklarla intra musküler enjeksion yapmanın hastayı rahatsız edebileceği düşüncesi ile sürekli infüzyon yönteminin tercih edilebileceği, bununla beraber hemşire ve sağlık personeli yönünden yetersiz olan merkezlerde intra musküler yöntemin de kolaylıkla uygulana bileceği kanısına varılmıştır.

69 SUMMARY 50 patients with diabetic ketoacidosis were treated with two different insulin regimens, 25 of them were treated with continuous intravenous low dose insulin infusion (6 U/hr), and the remaining 25 patients were treated with intermittent intramuscular insulin injection (l2U/2hrs) and the response to the treatment of these two groups were compared. The average rate of decrease of glycemia was found to be 8.83 ± 2,06/hr percent in the continous intravenous regimen group and 8.25 ± 3.38/hr per cent in the intermittent intra muscular regimen group (P > 0.05). The insulin amounts used and the time for controlling glycemia and ketonuria were found to be similar in both groups. Precipitating factors for ketoacidosis and previous insulin treatment didn't effect the rate of fall of glycemia and the amount of insulin given in both regimens. But, with both regimens the time needed for glycemia and ketonuria control in patients with +++ and ++++ plasma aceton levels were found to be longer than patients with t- and ++ plasma aceton levels and more insulin has been administrated in patients with +++ and ++++ plasma aceton levels. Regarding treatment complications there were no differences between these two regimens. As a result, it has been shown that the way of insulin administration didn't significantly effect the response to treatment. It has been concluded that the treatment of keto acidosis by frequent intra muscular injection may disturbed the patient and so the infusion method could be prefered, however in centers with insufficient health personnel intra muscular method could also used without any difficulty.