Spinal kord yaralı hastalarda kol ergometrisiyle yapılan endürans eğitiminin sonuçları

Abstract

ÖZET Konvansiyonel spinal yaralı rehabilitasyonunda güç, denge ve eklem hareket açıklığını korumaya yönelik çalışmalara gereken önem verilmekle birlikte, mobilizasyon potansiyelinin belkide en önemli kısmını oluşturan dayanıklılığı artırmaya yönelik çalışmaların yeteri kadar geliştirildiği ve uygulandığı söylenemez. Oysa sedanter kuadriplejik ve paraplejiklerde, kardiyopulmoner endüransın bir göstergesi olan Max V02'nin düşüklüğü, bu konuyla ilgili yapılan çalışmaların ortak sonucudur. Azalmış kardiyopulmoner endürans fiziksel aktiviteler esnasında erken yorgunluğa neden olur. Yorgunluk bireylerin günlük yaşamda devamlı bir başkasına bağımlı olmasına ve yatakta yada tekerlekli sandalyede sedanter bir yaşam sürmesine yol açar. Sedanter yaşam stilide bir kısır döngü ile fiziksel uygunlukta gerilemeye yol açarken bu bireylerde başlıca mortalite nedeni olan koroner arter hastalığı için de bir risk oluşturur. Bu çalışmada sekiz spinal kord yaralı bireyin rehabilitasyon programlarına endürans eğitimi ilave edilerek, eğitimin kardiyopulmoner sistem, fonksiyonel endürans, lipid ve lipoprotein düzeyleri üzerine olan etkisi araştırılmıştır. Kol ergometresinde, altı hafta boyunca haftada dört kez Max VC^'nin %60'ına uyumlu iş yükünde, birinci hafta 15 dakika ile başlayıp zamanla 30 dakikaya çıkan ilerleyici bir protokol uygulanmıştır. Eğitimin sonunda FVC'de (%17), PEF'da (%21.5), Max V02'de (%30.8), VE max (%20.5), maksimal iş yükünde (%48), fonksiyonel endüransta (%24.6) artış, LDL-C (%20.4), total kolesterolde (%15.2), trigliseridde (%18.2), istirahat (%8.3) ve aynı submaksimal iş yüklerindeki kalp hızlarında azalma bulunurken, eğitimle IC, FEVı, ERV, istiharat kan basıncı, maksimal kalp hızı ve HDL-C düzeylerinde anlamlı değişiklikler saptanmamıştır. Çalışmanın sonuçları, spinal yaralılarda fiziksel uygunluğu geliştirmek ve sekonder komplikasyonlardan korunmak için, endürans eğitiminin rehabilitasyon programlarına girmesinin gerekliliğini vurgulamıştır. 61

SUMMARY While most conventional programmes for neuromuscular deficits have adequate sessions of power, balance and ROM exercises, it is not quite possible to say that endurance exercise has not receive considerable attention. Whereas a low Max VO2 as an indicator of cardiorespiratory fitness in the paraplegics and tetraplegics are showed. Reduced cardiorespiratory endurance causes early fatique during physical activities. Fatique leads to increased depency and a sedentary lifestyle in a wheelchair or bed. A sedentary lifestyle also makes a reduction in fitness creating a vicious circle and increases the prevalance of coronary artery disease which is main mortality risk in patients with neuromuscular deficits. The purpose of this study is to determine the effect of endurance training on cardiorespiratory function, functional endurance and lipid and lipoprotein levels. Our training protocol consisted of four sessions a week for a total protocol of six weeks. Each training sessions was made at sixty percent workload of max V02 and lasted from fifteen minutes to thirty minutes progressively. At the end of training programme we observed significant increase in FVC ( 17 %), and PEF (21.5 %), and Max V02 (30.8 %), and VE max (20.5 %) and maximal workload (48 %) and functional endurance (24.6 %) compared to the initial values. Also we showed significant decrease in LDL-C (20.4 %) total cholesterol (15.2 %), trigliserid (18.2 %) and TC/HDL-C ratio (10.8 %), both the heart rates at resting (8.3 %) and the same submaximal workload. We can not determine any significant changes in IC, FEV1, ERV, resting blood pressure, maximal heart rate and HDL-C levels. In conclusion, we may suggest that endurance training can be useful as an adjunctive treatment. 62