Gülhane Askeri Tıp Fakültesi Eğitim Hastanesi için uygun tıbbi acil durum kod sisteminin belirlenmesi

Abstract

Çalışmamız Gülhane Askeri Tıp Fakültesi Eğitim Hastanesi'nde uygulamayı planladığımız tıbbi acil durum kod sisteminin tespiti ve personelin hazırlık durumunun ortaya konulmasını amaçlamaktadır. Çalışmada 4 meslek grubundan 200 katılımcıya anket uygulanmış ve hastane içi tıbbi acil ambulans ekibinin müdahale sürelerini değerlendirmek için tatbikat uygulaması yapılmıştır. Çalışma sonuçlarında kardiyopulmoner resüsitasyon uygulamalarında temel eğitim modülleri olarak kabul edilen kurslara katılımcıların katılım oranının düşük olduğu tespit edilmiştir. Meslek gruplarına göre son 1 yıl içindeki ``ilk kurtarıcı'' kardiyopulmoner resüsitasyon sayıları değerlendirilerek hastanemizdeki uygulamalarda hemşirelerin daha ön plana çıkarılması önerilmiştir. Kardiyopulmoner resüsitasyon ilaç, araç ve gereçlerinin hastanemiz kliniklerinde yeterli miktarda bulunmadığı; hekim ve hemşirelerin bir kısmının belirtilen ilaç, araç ve gereçleri kullanmak için yeterli tecrübeye sahip olmadıkları ortaya konmuştur. Çalışma dahilinde yapılan tatbikat uygulamaları sonucunda belirlenen 3 zaman dilimine göre çağrı ulaşma süresi, ekip ulaşma süresi, olay yeri müdahale süresi ve acil servise varış süreleri arasında istatistiki anlamlı fark tespit edilmemiştir. Çalışma sonuçlarında diğer tıbbi acil durumlarla kıyaslandığında öncelikle hastanemizin mevcut kardiyopulmoner arrest olgularına müdahale prosedürünün tüm hastane içi arrest olgularını kapsayacak ve mevcut hastane içi acil ambulans imkanlarını kullanacak şekilde geliştirilmesi önerilmektedir.

Our work?s aim is detecting the medical urgent condition code systems that we are planning to practice at Gulhane Military Medical Faculty Training Hospital, and revealing the personnel?s condition of preparedness. In the study, a survey is conducted to 200 participators from 4 different occupational groups and a drill is done to evaluate the in-hospital medical emergency ambulance team's response time. In consequence of the study, the attendance ratio is found to be low in the courses which are accepted as basic training modules in cardiopulmonary resuscitation applications. By evaluating ?first savior? cardiopulmonary resuscitation numbers in the last 1 year accordingly the occupational groups, it is suggested that nurses should be come into prominence during the applications in the hospital. It is put forward that cardiopulmonary resuscitation medicine and equipments are not present in sufficient amount in hospital clinics and some proportion of the doctors and nurses do not have the enough experience to make use of the stated medicines and the equipments. According to 3 periods of time which is determined by the consequence of the drill exercises conducted within the study, statistically significant difference can not be identified between call access time, team arriving time, scene of accident arriving time and emergency service arriving time. In consequence of the study, when compared with the other medical emergency cases, it is primarily suggested that the response procedure for the existing cardiopulmonary arrest cases should be improved in the way that it covers all in-hospital arrest cases and uses existing in-hospital emergency ambulance facilities.