Omuz ağrılı hastalarda nöropatik ağrı varlığının tedavi sonuçlarına ve yaşam kalitesine etkisi

Abstract

Amaç: Omuz ağrısı %2,5 görülme sıklığı ile üçüncü en yaygın kas-iskelet sistemi hastalığıdır. Yaşlı populasyonda %25'den fazla rastlanmaktadır ve insidans 5. dekattan sonra progresif olarak artar. Omuz ağrılarının %90-95 kadarı periartiküler sebeplere bağlıdır. Bu klinik tablolar arasında en sık görülen rotator kaf lezyonları; subakromiyal sıkışma sendromundan rotator kafın tam kalınlıkta rüptürlerine kadar giden geniş bir spektrumda seyreder. Omuz ağrılı hastaların yarısından fazlasında omuz ağrısı tedavi sonrası bir yıl içinde tamamı ile düzelse de, kalan kısımda inatçı omuz ağrısı görülmektedir. Literatürde santral sensitizasyonun omuz ağrılı bazı hastalardaki inatçı şikayetlerde rol oynayabileceğini düşünen yayınlar vardır. Bu çalışmada omuz ağrılı hastalarda nöropatik ağrı varlığının tedavi sonucu ve yaşam kalitesine etkisini araştırmak amacıyla yapılmıştır. Metod: Çalışmaya impingment sendromu tanısı alan ve fizik tedavi ve rehabilitasyon (FTR) programı (Hotpack 20', TENS 20' (100hz/konv), Terapötik Ultrason 7' (1,5watt/cm2)) ve egzersiz programı şeklinde düzenlenen, araştırmaya dahil olma kriterlerine uyan ve araştırmaya katılmayı kabul eden 50 hasta dahil edildi. Hastalar FTR tedavi programı öncesinde Pain Detect anketine göre 19 ve üzeri puan alanlar nöropatik ağrısı (NA) olanlar, 12 ve altı puan alanlar NA olmayanlar olarak iki gruba ayrıldı. Tüm hastalara hiperaljeziyi değerlendirmek için; etkilenen omuz, etkilenmeyen omuz ve etkilenmeyen taraf tibialis anterior bölgesinden algometre ile basınç-ağrı eşiklerinin (PPT) ölçümü yapıldı. Her iki gruba FTR programı öncesinde ve bitiminde Visual analog scale (VAS), Eklem Hareket Açıklığı Ölçümü, Mc Gill Short Form, Quick DASH anketi, Constant Anketi, Hasta global tedavi değerlendirme anketi ve SF 36 anketleri uygulanarak nöropatik ağrının tedavi sonuçlarına ve yaşam kalitesine olan etkisi değerlendirildi. Bulgular: NA olan ve NA olmayan her iki grupta VAS' da, Constant Skorunda, Q-DASH skorunda, kısa form McGill ağrı anketinde; tedavi sonrası anlamlı iyileşme görüldü (p<0.001). Gruplar arası karşılaştırmada ise NA olmayan gruptaki iyileşme NA olan gruptan istatistiksel olarak anlamlı fazlaydı (p<0.005). SF - 36 sonuçlarına baktığımızda; ağrı alt grubu hariç diğer alt gruplarda Nöropatik ağrı olmayan omuz ağrılı hastalarda düzelme saptandı. Nöropatik ağrı olan omuz ağrılı hastalarda ise SF- 36'nın hiç bir boyutunda iyileşme saptanmadı (p>0.05). Nöropatik ağrısı olan ve olmayan her iki grupta gruplar arası algometre değerleri karşılaştırıldığında; tüm bölgelerde istatistiksel açısından anlamlı fark saptanmadı (p>0.05).Sonuç: Omuz ağrılı hastalarda nöropatik ağrı varlığında FTR tedavi programına yanıt; nöropatik ağrı belirtileri eklenmemiş hastalara göre daha azdır. Bu nedenle omuz ağrılı hastaların tedavi programları düzenlenirken nöropatik ağrı varlığının değerlendirilmesinin gerekli olduğunu ve tedavi sonuçlarını etkileyebileceğini düşünmekteyiz.

Objective: Shoulder pain is the third most common musculoskeletal system disorder with an incidence of 2.5%. It is encountered in more than 25% of elder population and its incidence increases progressively following fifth decade. Vast majority of cases with shoulder pain (90-95%) results from periarticular causes. Rotator cuff lesions, comprising most common clinic presentation, include a wide spectrum from subacromial impingement syndrome to complete tears of rotator cuff. Although shoulder pain is completely resolved within one year after treatment in more than half of patients, persistent pain is observed in remaining patients. In the literature, there are studies suggesting that central sensitization may play role in persistent shoulder pain in some patients. This study aimed to identify presence of neuropathic pain and to evaluate treatment outcomes and its effect on quality of life in patients with shoulder pain.Method: The study included 50 volunteer patients diagnosed as impingement syndrome and underwent physical therapy (including hot packages 20', TENS [100 Hz/conv] 20', therapeutic ultrasound [1.5 watt/cm2] 7') and exercise program who met inclusion criteria. The patients completed painDETECT questionnaire before physical therapy program and assigned into 2 groups as those with (≥19 points) or without neuropathic pain (≤12 points) based on scores on the questionnaire. To assess hyperalgesia, PPT measurements were performed at involved shoulder and contralateral shoulder and tibialis anterior by using algometry in all patients. In both groups, treatment outcome and its effect on quality of life were assessed before and after physical therapy and exercise program by Visual Analog Scale (VAS), range of motion (ROM) measurement, McGill Short Form, Quick DASH questionnaire, Constant Shoulder Score, The Patient Global Assessment of Disease Activity and Short Form-36.Findings: After treatment, significant improvement was observed in scores on VAS, Constant Shoulder Score, Q-DASH questionnaire and McGill short form in both groups (p<0.001). The extent of improvement was significantly higher in patients without neuropathic pain than those with (p<0.005). When SF-36 was assessed, improvement was observed in all subscales but not pain in patients without neuropathic pain while no improvement was observed in SF-36 in patients with neuropathic pain (p>0.05). When algometry results were compared between patients with or without neuropathic pain, no significant differences were detected in regions evaluated (p>0.05).Conclusions: In the presence of neuropathic pain, the response to physical therapy and exercise program was less in patients with shoulder pain. Thus, we think that neuropathic pain should be assessed when prescribing treatment programs in patients with shoulder pain and that neuropathic pain could influence on treatment outcomes.