Enterokoklarda vankomisin ve aminoglikozid direncinin araştırılması

Abstract

VI. ÖZET ENTEROKOKLARDA VANKOMİSİN VE AMİNOGLİKOZİD DİRENCİNİN ARAŞTIRILMASI Son yıllarda, enterokoklara bağlı hastane infeksiyonlarının insidansında önemli derecede artış olmuştur. 1990'ların nozokomiyal patojeni olarak adlandırılan enterokoklar, günümüzde en sık soyutlanan hastane infeksiyon etkenleri arasında ikinci sırada yer almaktadırlar. Enterokoklar 1980'li yıllarda aminoglikozid ve B-laktam antibiyotiklere çeşitli mekanizmalarla direnç geliştirmeye başlamışlardır. 1990'lı yılların başlarından itibaren de, enterokok infeksiyonlarının tedavilerinde yegane güvenilir ajan olarak kullanılan vankomisine direnç kazanan suşların sayısında çok hızlı bir artış olmuştur. Sorunun önemi nedeniyle, Haziran 1997-Temmuz 2000 tarihleri arasında GATA Haydarpaşa Eğitim Hastanesi bünyesinde izole edilen toplam 250 enterokok suşunda B-laktam, glikopeptid ve yüksek düzey aminoglikozid direnci (Kirby-Bauer Disk Difüzyon, E test, ATB STREP, Standart Agar Tarama ve Yüksek Aminoglikozid İçerikli Disk Difüzyon) yöntemleri ile araştırıldı. Enterokok izolatlarının tür düzeyinde %72.4'ü E. faecalis, %19.6'sı E.faecium, %4.8'i E. durans ve %3.2'si E avium olarak tanımlandı. E.faecium izolatlarında penisilin, ampisilin, gentamisin ve streptomisine direnç sırasıyla %71.4, %65.3, %59.1, %48.9 olarak bulunurken, E. faecalis suşlarında bu oranlar %23.7, %18.2, %26.5 ve %24.3 olarak tespit edildi. Tüm kökenlerde yüksek düzey gentamisin direnci %32, streptomisin direnci %28 olarak saptandı. Uygulanan yöntemlerle ATB STREP testi hariç, suşların hiçbirisinde glikopeptid direnci tespit edilmedi. Henüz Türkiye'de enterokoklarda antimikrobiyal direnç, Avrupa ve ABD'den daha düşük bulunmaktadır. Ancak kapımızın önünde duran ve gün geçtikçe büyüyen bu tehdit karşısında hastanelerimizde çok ciddi infeksiyon kontrol önlemlerinin alınması ve bilinçli antibiyotik kullanım stratejilerinin geliştirilmesi zorunludur. 70

VII. SUMMARY Survey of Vancomycin and Aminoglycoside Resistance in Enterococci In recent years, the enterococci have become increasingly resistant to agents which historically have been useful to treat infections caused by these organisms. Enterococci now account for the second leading cause of nosocomial infections. They began to develop aminoglycoside and R-laktam resistance in the 1980s through multiple mechanisms. Since the early 1990s, there has been a rapid rise in the number of strains that have become resistant to vancomycin which was the only reliable agent left to treat enterococcal infections. Therefore, we conducted a multicenter study in the services of GATA Haydarpaşa Teaching Hospital to obtain information about the incidence and distribution of vancomycin and high level aminoglycoside-resistant enterococci. B-laktam, glycopeptide and high level aminoglycoside resistance were searched in a total number of 250 enterococcal isolates by performing Kirby-Bauer disk diffusion test, E test, ATB STREP, agar screen method and high content aminoglycoside disk diffusion test according to the international guidelines. 72.4 % of the enterococcal isolates were identified as E. faecalis and 19.6 % as E. faecium. Resistance against ampicillin was detected in 65.3 % of the E. faecium isolates, however, in 18.2 % of the E. faecalis isolates. High-level resistance against gentamycin or streptomycin was observed in 32 % and 28 % of the isolates, respectively. Glycopeptide resistance was not detected in any of the isolates with performing methods except ATB STREP. The rate of resistance of enterococci in Turkey is still considerably lower than in Europe and the United States. But anyway; continued vigilance, prudent use of antimicrobial agents and strict enforcement of infection control measures are essential to control the growing threat of resistant enterococci in our hospitals. 71