Hastanede yatan çocuk hastalarda glikopeptit kullanımının değerlendirilmesi

Abstract

Amaç: Çalışmamızda hastanemizdeki glikopeptit kullanımının uygunluğunun değerlendirilmesi, uygun olmayan kullanımın olduğu ünitelerin ve bu ünitelerdeki uygun olmayan kullanım ile ilgili problemlerin belirlenmesi, hastanemizdeki hekimlerin uygun glikopeptit kullanımı ile ilgili kılavuzlar hakkındaki bilgilerinin ölçülmesi amaçlanmıştır. Gereç yöntem: Retrospektif olarak Ekim 2013- Şubat 2014 tarihleri arasında Dr. Sami Ulus Kadın Doğum, Çocuk Sağlığı ve Hastalıkları Eğitim ve Araştırma Hastanesi'nde glikopeptit tedavisi başlanan bütün hastalar çalışmaya alındı. Hastane Enfeksiyon Kontrol Pratikleri Tavsiye Komitesi (HICPAC), febril nötropeni 'Infectious Diseases Society of America' (IDSA) rehberinden belirlenen kriterlere göre glikopeptit kullanımının uygunluğu değerlendirildi. Klinisyenlerin kılavuzlar hakkındaki bilgi düzeyleri anket ile değerlendirildi. Sonuçlar: Toplam 112 hastaya 4 aylık sürede 117 kez (24 teikoplanin, 93 vankomisin) glikopeptit tedavisi başlanıldığı saptandı. Medyan yaş 9.5 ay (aralık 0-216 ay) olarak bulundu. Yenidoğan-prematüre yoğun bakım, çocuk yoğun bakım, çocuk onkoloji servislerinin en sık glikopeptit kullanılan ünitelerdi. Hastaların 50'sinde (%44.6) son 3 ayda antibiyotik kullanım öyküsü vardı. Hastaların hastanede ortalama yatış süresi 33.6±32.4 gün idi. Glikopeptit tedavisi, hastaların hastaneye yatışlarının medyan 4. gününde (aralık 0-75 gün) başlanmıştı. Glikopeptit başlanma endikasyonları 102 kez (%87) ampirik, 15 kez (%13) kültür sonucuna göre idi. Ortalama glikopeptit kullanım süresi 14.6±8.9 gündü. Belirlenen kriterlere göre 77 (%65.8) glikopeptit kullanımının uygun olmadığı saptandı. Ankette hekimlerin doğru cevap ortalaması 7.67±1.3 idi. Hekimlik yılı ile doğru cevap sayısı arasında istatistiksel olarak anlamlı fark bulunmadı (p=0.943).Yorum: Çalışmamızda HICPAC ve literatürde belirlenen kriterlere göre yüksek oranda uygun olmayan glikopeptit kullanımı görülmüştür. Uygun olmayan glikopeptit kullanımının olduğu üniteler, bu ünitelerdeki endikasyonlar ve klinisyenlerin rehberlerdeki uygun glikopeptit kullanımı hakkındaki bilgileri gibi tanımlayıcı veriler elde edilerek, hastanemizdeki yüksek uygun olmayan glikopeptit kullanımının sebepleri belirlenmiştir. Hastanemizde doğru glikopeptit kullanımı ile ilgili teorik bilgi yeterliliğine rağmen, büyük oranda kılavuzlara uygun olmayan, gereksiz ve uzun olan ampirik glikopeptit kullanımı kararını; kritik olarak hasta bebeklerin, eşlik eden hastalık ve risk faktörü varlığının etkilediği sonucuna varılmıştır. Bu yanlış ve aşırı glikopeptit kullanımını önlemek için HICPAC önerilerine ek olarak hastanelerin kendi kriterlerini belirlemesi gerektiği düşünülmüştür.

Objective: To evaluate the appropriateness of glycopeptide usage in pediatric patients to identify potential problems in units that using glycopeptides inappropriately and to determine whether physicians could demonstrate knowledge consistent with these guidelines by questionnaire.Methods: This retrospective study was conducted at Dr. Sami Ulus Maternity and Children's Research and Education Hospital, and all patients who received glycopeptide during October 2013 to February 2014. We developed appropriateness criteria based on Healthcare Infection Control Practices Advisory Committee (HICPAC), Infectious Disease Society of America (IDSA) guideline for febril neutropenic patients. Glycopeptide use was determined to be appropriate or inappropriate according to these guidelines. Physicians' knowledge about these guidelines were determined by questionnaire.Results: One hundred and twelve patients were identified who received a total 117 course of glycopeptide prescriptions. Median age was 9.5 months (0-216 months). Neonatology and premature unit, pediatric intensive care unit and pediatric oncology unit were the most common units that used glycopeptides. In 50 of the patients (44.6%) had a history of antibiotic use in last 3 months and the average duration of hospitalization was 33.6 ± 32.4 days. Glycopeptide therapy was commenced median 4 days (range 0-75 days) of hospitalization. Out of these orders 102 (%87) were administred for empiric treatment and, 15 (%13) orders were due to culture results. The duration of glycopeptide treatment was 14.6 ± 8.9 days. Of 77 (%65.8) prescriptions started inappropriately. Average scores of attending physicians in questionnaire was 7.67±1.3, and did not differ significantly by training level (p=0.943).Conclusion: In our study, according to the criteria defined in the literature and HICPAC inappropriate usage of glycopeptides was observed. The information about the units that use the gliycopeptides, indications of these units, knowledge of clinicians about the guidelines and the causes of inappropriate usage in our hospital were obtained. In our hospital, theoretical knowledge about the correct use of glycopeptides was adequate but unnecessary and lengthy usage decision were affected by critically ill infants, comorbitidies and risk factors. We thougth that hospitals should have their own criterias to prevent inappropriate and excessive use of glycopeptides.