Tip 2 diabetes mellituslu hastalarda koroner arter hastalığı ile tiyoredoksin sistemi ve HDL fonksiyonu arasındaki ilişki

Abstract

Giriş: Tip 2 Diabetes Mellitus (DM) ve aterosklerozun patogenezini aydınlatma amacıyla yakın zamana kadar birçok yeni gen ve protein bulunmuştur. Bunlar arasında pankreas beta hücrelerinde faaliyet gösteren Tiyoredoksin Sistemi'ne ait proteinler de bulunmaktadır. Bu çalışmada Tip 2 DM tanısı almış ve Koroner Anjiyografi yöntemiyle Koroner Arter Hastalığı (KAH) tanısı almış hastalarda Tiyoredoksin Sistemi'nde incelenen protein düzeyleri (Tiyoredoksin, Tiyoredoksin Redüktaz ve Tiyoredoksin Etkileşimli Protein) ile serum lipid düzeyleri arasındaki ilişkilerin incelenmesi ve anjiyografik olarak normal koroner arterli kontrol grubuyla karşılaştırılması planlandı.Gereç ve Yöntem: Elektif şartlarda koroner anjiyografi (KAG) yapılan 89 katılımcı DM+KAH, Yalnız KAH ve kontrol gruplarına ayrıldı. Oluşturulan üç grubun KAH yaygınlığı, demografik ve klinik profilleri, serum Tiyoredoksin Sistemi protein konsantrasyonları, lipid profilleri, bazı biyokimyasal ve hormonal parametreleri karşılaştırıldı.Bulgular: DM grubunun sistolik kardiyak fonksiyonu (LVEF yüzdesi) düşük, KAH yaygınlığı skoru yüksek olarak saptandı (p<0,001). Gruplar arasında Tiyoredoksin Sistemine ait protenler ve TXNIP düzeyleri açısından fark saptanmadı. Lipid profili, insülin direnci açısından gruplar arasında fark saptanmadı. Diyabetik grubun serum ürik asit ve kreatinin düzeyleri diğer gruplardan daha yüksek bulundu (p=0,011 ve p=0,029). Diğer biyokimyasal ve hormonal parametrelerde gruplar arasında anlamlı fark bulunmadı. Tiyoredoksin sistemi proteinleri ve TXNIP arasında anlamlı pozitif korelasyon saptandı (p<0,001).Sonuçlar: DM grubunda KAH yaygınlığının yüksek çıkması diyabetin makrovasküler komplikasyonuyla, LVEF yüzdesinin düşüklüğü diyabetik kardiyomiyopati ile ilişkilidir. Gruplar arasında Tiyoredoksin sistemine ait proteinler ve TXNIP konsantrasyonları ve lipid profilleri açısından anlamlı fark bulunmaması, aterosklerotik patogenezde lipid oksidasyonu ve oksidatif stres belirteçleri ile yapılan önceki çalışma bulgularıyla uyumluluk göstermemektedir.

Objectives: Several new genes and proteins have been discovered to date to elucidate the pathogenesis of Type 2 Diabetes Mellitus (DM) and atherosclerosis. These include proteins from the Thioredoxin System, which are active in pancreatic beta cells. In this study, the relation between Thioredoxin System (Thioredoxin and Thioredoxin Reductase) and Thioredoxin-Interacting Protein levels and serum lipid levels are investigated in patients diagnosed with type 2 DM and Coronary Artery Disease (CAD) by coronary angiography and compared with those who have no CAD.Materials and Methods: 89 participants undergoing elective coronary angiography (CAG) were divided into DM + CAH, CAD alone and control groups. Demographic and clinical profiles, serum thioredoxin system protein concentrations, lipid profiles, some biochemical and hormonal parameters were compared in three groups.Results: DM group had low systolic cardiac function (LVEF%) and high CAD prevalence score (p <0.001). There was no difference between the groups in terms of thioredoxin system proton and TXNIP levels. Lipid profile, insulin resistance were not different between the groups. Serum uric acid and creatinine levels in the diabetic group were higher than the other groups (p=0.011 and p=0.029). No significant difference was found between the groups in other biochemical and hormonal parameters. There was a significant positive correlation between thioredoxin system proteins and TXNIP (p <0.001).Conclusions: The high prevalence of CAD in the DM group is associated with the macrovascular complication of diabetes and the low percentage of LVEF associated with diabetic cardiomyopathy. No significant differences between the groups in terms of proteins and TXNIP concentrations and lipid profiles of the thioredoxin system were found to be incompatible with previous findings of lipid oxidation and oxidative stress markers in atherosclerotic pathogenesis.