Digitalise duyarlılığının saptanmasında eritrosit katyon değişikliklerinin önemi

Abstract

Bu çalışma, küçük doz digitalis 11e zehirlenme klinik belirtileri gösteren vakalarda, serum digoxin tayini ve e- ritrosit içi elektrol 1t konsantrasyon değişikliklerinin sap tanması ile digitalis duyarlı lığını biyoşimik olarak araş tırma gayesi ile yapılmıştır. Çalışmada, digitalis zehirlenme belirtileri saptanan 16 vaka ile kontrol grubu olarak alınan normal 10 şahıs ince^ lenmiştir. Digitalis zehirlenme tanısı, anamnez, fizik mua yene ve elektr,okardiyograf ik bulgulara göre konuldu. Digitalis zehirlenme belirtileri gösteren 16 vakadan 10'u kadın, 6 'sı erkek olup, yaş ortalaması 55.4 1di, Bu va kalardan 10'unda iskemik kalb hastalığı, 3'ünde hipertansif kalb hastalığı, 2'sinde romatizmal kalb hastalığı ve l'inde kronik kor pulmonale'ye bağlı konjestif kalb yetersizliği saptand). Sfjrum digoxin düzeyi tayini `Radioimmunoassay` metodu ile `Larioxitest Gamma` kitl kullanılarak yapıldı.Serum ve eritrosit içi Na+, K+, Ca++, Mg++, düzeyleri `Atomic Absorbtion Spectrophotometer` He `^düzeyleri ise `Flame Photometer` ile tayin edilmiştir. Digitalis zehirlenme belirtileri saptanan vakalarda, e- 4. 11 ritrosit içi Na ve Ca düzeyleri» normal şahıslara göre anlamlı derecede yüksek bulunmuştur (p < 0,01, p < 0.01). Eritrosit içi K ve Mg değerleri, bu iki grup arasında an lamlı bir fark göstermemiştir (p < 0.50, p < 0.90). Digitalis zehirlenme belirtileri tespit edilen vaka larda, serum digoxin düzeyleri ile eritrosit içi Na konsant rasyonları arasında orta derecede pozitif anlamlı bir kore lasyon (ro +0.527, p < 0.02), serum digoxin düzeyleri ile eritrosit içi K konsantrasyonları arasında orta derecede c negatif anlamlı bir korelasyon (r- - 0,409, p < 0.01) bulun- ++ muştur. Serum digoxin düzeyleri ile eritrosit içi Ca ve ++ r Mg konsantrasyonları arasında bir korelasyon bulunamamış tır. Digitalis zehirlenme belirtileri gösteren 16 vakadan 11 'inin tedaviden sonraki ortalama serum digoxin düzeyleri nin, tedaviden önceki değerlere göre anlamlı derecede düştü ğü görülmüştür (p < 0.01). Bu grupta, tedaviden sonraki eritrosit içi elektrolit düzeyleri, tedaviden önceki değer lere göre `farklılık göstermesine rağmen, aradaki farklar is tatistik!* olarak anlamlı bulunmamıştır. Digitalis zehirlenme bel irtileri saptanan 16 vakadan 9'unda (% 56.2) serum digoxin düzeyleri 2 ngr/mL'nin altın da, ger! kalan 7ivaka,da ise {% 43.7) 2 ngr/mL'nin üzerinde bulunmuştur. Serum digoxin düzeyleri 2 ngr/mL'nin üzerinde bul unanjgrupta eritrosit içi Na düzeyleri, serum digoxin düzeyleri 2 ngr/mL'nin altında olan n.jba göre anlamlı dere cede yüksek bulundu (p < 0.05), eritrosit içi K , Ca++ ve ++ Mg değerleri bakımından bu iki grup arasında anlamlı bir fark saptanamamıştır (p < 0.10, p < 0.50, p < 0.50). Serum digoxin düzeyi 2 ngr/mL'nin üzerinde olan vaka larda, serum digoxin düzeyi 2 ngr/mL'nin altında olan vaka- 4- + lara göre, eritrosit içi Na /K rasyosunun anlamlı derecede yüksek olduğu görülmüştür (p < 0.02). Digitalis zehirlenme belirtileri gösteren 16 vakadan digital ise duyarlı . olduğunu kabul ettiğimiz 8'inde, eritro- + ++ sit içi Na ve Ca konsantrasyonları, normal şahıslardan elde edilen değerlere göre anlamlı derecede yüksek bulunmuş, (p < 0.02, p < 0.05), eritrosit içi K ve Mg değerleri arasında anlamlı bir fark görülmemiştir (p < 0.2, p < 0.90). Serum digoxin düzeylerinin tedavi edici seviyelerde olduğu görülmüştür. Digitalis zehirlenmesi tespit edilen 16 vakanın 3'U vefat etti (Mortalite % 18.7). Bu vakalarda, serum digoxin düzeylerinin tedavi edici seviyelerde olduğu, eritrosit içi Na ve Ca düzeylerinin yüksek, buna karşın K ve Mg düzeylerinin belirgin derecede düşük olduğu görülmüştür. Bu bulguların ışığı altında, digitalis tedavisine başlanılmadan önce, hücre içi elektro! i t, konsantrasyon de ğişikliklerinin saptanması ve değişikliklerin dlgatils ze hirlenmiş indeki hücre içi elektrolit paternine benzemesi ha linde, ?bu vakaların, digital ise duyarlı olduğu ve digitalis ile tedavi esnasında dikkatle gözlenmesi gerektiği kanısına varılmıştır.