The holistic approach to knowledge and education in İmām Abū Hāmid Al-Ghazālī's system of thought

Abstract

Bu tezin amacı, günümüzde modern epistemik inançlar ışığında mantık öncesi düşünce olarak kabul edilecek olan araçlara odaklanarak, İmam Ebu Ḥāmid el-Gazālī'nin bilgi teorisinde öne sürülen bilgi edinme araçlarını keşfetmektir. Bu gibi araçların çeşitli yerlerde anlatıldığı gibi mantık öncesi ya da mantıksız olmadığını, ancak bu araçlar bu tür aşağılayıcı etiketlendirmeyi motive eden metafizik bakış açısından (ya da bunun yokluğundan) çok farklı, kapsamlı ve sofistike bir metafizik teolojiden türediğini ve o teolojinin epistemik boyutunu teşkil ettiğini iddia edeceğim. Tez, İmâm el-Ghazâlî'nin eğitim felsefesine bu vasıtaları dahil etmesinin entelektüel zayıflığın semptomu olmadığını, ancak İslam düşüncesinin bütüncül niteliğinin göstergesi olduğunu öne sürer. Bu bütüncül dünya görüşünde metafizik, fizik, epistemoloji, ve etik aralarındaki sınırlar belirsizdir, ayırt edilmeleri imkansızdır: bu değişik felsefi alanlar varoluşun ayrılmaz parçacıklarını betimlerler. Imam el-Gazali'nin, ilim talep edenlerin o ilim peşinde metafizik, manevi ve ritüel yöntemleri kullanmaları gerektiği düşüncesi, bilgi teorisinde tutarsızlık yaratmaz, aksine, artık İslam düşüncesinde kanon olan bu eğitim felsefesine güç ve insicam katar.

The purpose of this thesis is to explore the means of knowledge acquisition put forward in Imām Abu Ḥāmid al-Ghazālī's theory of knowledge, with particular focus on those elements that would, today, be deemed prelogical in light of modern epistemic convictions. I will argue that such means are not prelogical or irrational, as they have been described in several places, but are the natural epistemic dimension of an extensive and sophisticated metaphysical theology that differs significantly from the metaphysical outlook (or lack thereof) that motivates such pejorative labeling. I will further argue that Imām al-Ghazālī's inclusion of these means is not a symptom of intellectual weakness or ritualistic bias, but a valuable illustration of the wholistic nature of Islamic thought, in which the metaphysical, the physical, the epistemological, and the ethical are all treated as inextricable facets of existence whose separating boundaries are, in many cases, impossible to delineate. Thus, Imām al-Ghazālī's conviction that seekers of knowledge should conduct their search through metaphysical, spiritual, and ritualistic means does not detract from, but rather lends coherence and strength to his theory of knowledge, which has become canon within the vast intellectual tradition of his faith.