Jean Paul Sartre'ın Özgürlük Felsefesinin imgelem-zaman diyalektiğinde temellendirilmesi

Abstract

Bu çalışma, Sartre'ın mutlak özgürlük düşüncesinden hareketle geliştirdiği özgürlük felsefesinde imgelem ve zaman arasındaki gerilimi Sartre'ın erken dönem eserlerini esas alarak göstermeyi amaçlamaktadır. Sartre, hiçlik olarak gösterdiği özgürlüğün anlatımını Varlık ve Hiçlik öncesi eserlerinde kendi-için-varlık olarak nitelendirdiği insanın imgelem bilincinin yetkinliğine verirken, Varlık ve Hiçlik'te zamansal bir varlık oluşuna bırakmaktadır. Her iki durumda da özgürlük, olumsuzlama ile var olmayan üzerinden anlatılmaktadır. Ancak olumsuzlama, Varlık ve Hiçlik öncesinde, kendi-içinin kendinde-varlık olan şeylerle, yani şeyler dünyasıyla karşılaşması sonucu ortaya koyduğu var olmayan ile yeni bir dünya yaratması üzerinden gerçekleşirken Varlık ve Hiçlik'te, kendi-içinin bedeni aracılığıyla başkalarıyla karşılaştığı dünyasallığında kendine doğru çevrilmektedir. Bu olumsuzlama ile kendi-için-varlık, zamansal, proje bir varlık olmaktadır. Sartre, kendi-içinin, başkası-için-varlık olmayı oynayarak sergilemeye çalıştığı, kendinde-varlık olma durumlarının her seferinde zamansallığıyla aşılarak, hiçlikle tekrardan nasıl birleştiğini göstermektedir. Böylece zamansallık, kendi-içinin mauvaise foi ile olumlamaya çalıştığı geçmişin olumsuzlanarak dönüştüğü, geleceğin olanaklarıyla birleştiği şimdiki zaman gösterimidir.

This thesis aims to demonstrate the conflict between imagination and time in Sartre's philosophy of freedom that stands on the idea of absolute freedom, focusing on his early works. Before Being and Nothingness, Sartre, gives the expression of freedom, which he presented as nothingness, to the imaginary consciousness of the human described as being for-itself. However in Being and Nothingness, Sartre, superseded this expression of freedom to the temporal existence. In both cases, freedom is explained through negation and non-being. Before Being and Nothingness, negation takes place through the creation of a new world along with the non-existent which is there sult of the encounter of for-itself with the world of objects, that is being-in-itself. In Being and Nothingness, however, negation is turned towards itself in the worldliness of for-itself, where it encounters others through its body. With this negation being-for-itself becomes a temporal being, a project. Sartre shows how the states of being-in-itself, which for-itself tries to display by playing being-for-other, are overcome by their temporality each time, and how they reunite with nothingness. Thus, temporality is the presentation of present time in which the past, which for-itself tries to affirm with mauvaise foi, is transformed by negation and combined with the possibilities of the future.