Türkçe konuşan 5-8 yaş arası kekemeliği olan çocukların pragmatik dil becerilerinin araştırılması

Abstract

Pragmatik beceriler, bağlama uygun dil kullanma becerisi olarak tanımlanmaktadır. Pragmatik becerilerin gelişimi okul çağında, akran etkileşimi ile devam etmektedir. Araştırmalar, kekemeliği olan çocukların okul döneminde sosyal açıdan dezavantajlı olduğunu bildirmektedir. Kekemeliği olan çocukların sınırlı akran etkileşimi olduğunu gösteren pek çok çalışma bulunmaktadır. Sınırlı akran etkileşimi, pragmatik dil becerilerinin gelişimi için risk oluşturmaktadır. Bu bilgilerden yola çıkarak, çalışmamızda kekemeliği olan çocukların pragmatik dil becerilerini ve kekemelik sıklığı ile pragmatik dil becerileri arasındaki ilişkiyi incelemek hedeflenmiştir. Bu çalışmaya, Hacettepe Üniversitesi Dil ve Konuşma Terapisi Bölümü'ne başvuran, 5-8 yaş arasında kekemeliği olan 64 çocuk dahil edilmiştir. Çocukların spontan konuşma kayıtları alınarak, kekemelik sıklığı hesaplanmıştır. Bütün katılımcıların dil gelişimleri Türkçe Okul Çağı Dil Gelişimi Değerlendirme Testi (TODİL) ile değerlendirilmiştir. TODİL sonucunda dil gelişimi yaşıtları ile uyumlu bulunan çocukların öğretmenleri ile iletişime geçilmiştir. Çocukların pragmatik dil becerileri, öğretmenlerin puan verdiği, Pragmatik Dil Becerileri Envanteri (PDBE) aracılığı ile değerlendirilmiştir. Değerlendirme bulguları, çalışmaya katılan çocukların %51,6'sının ortalamanın altında puanlar aldığını göstermiştir. Kekemelik sıklığı ile PDBE arasında negatif bir korelasyon olduğu görülmüştür (p<0,05). Çocukların kekemelik sıklığı arttıkça, pragmatik dil becerileri puanlarında düşüş gözlenmiştir. Çalışmamızın sonuçları, kekemeliği olan çocukların terapisi planlanırken, pragmatik becerilerinin de göz önünde bulundurulması gerektiğini desteklemektedir.

Pragmatic skills are defined as the ability to use language within the context appropriately. The development of pragmatic skills continues with peer interaction during school age period. Studies report that children who stutter are socially disadvantaged at school. There are many studies showing that children who stutter have limited peer interaction. Limited peer interaction poses a risk to the development of pragmatic skills. Based on this information, our study aimed to examine the pragmatic language skills of children who stutter and the relationship between stuttering frequency and pragmatic language skills. This study included 64 children aged between 5-8 years who stutter applied to Hacettepe University, Department of Language and Speech Therapy. The frequency of stuttering was calculated by taking spontaneous speech recordings of children. The language development of all participants was evaluated with Turkish School Age Language Development Assessment Test (TODİL). The teachers of the children whose language development was found to be compatible with their peers were contacted. The pragmatic language skills of the children were evaluated through Pragmatic Language Skills Inventory (PLSI), which was graded by the teachers. Findings of PLSI showed that 51.6% of the children participating in the study, scored below the average. It was observed that there was a negative correlation between the frequency of stuttering and PDBI (p<0.05). As the frequency of stuttering increased, pragmatic language skills scores decreased. The results of our study support that pragmatic skills should also be considered when planning the therapy of children with stuttering.