Antroposen çağında sanat ve yeni ihtimaller

Abstract

Antroposen (İnsan Çağı) olarak adlandırılan hem yeni jeolojik çağa hem de insan eliyle dünya üzerindeki geri dönülmez yıkıma işaret eden, ekonomik, siyasi birçok anlatıyı barındıran bir kıyamet sahnesinin içindeyiz. Yaşadığımız çağın yıkıntıları arasında beliren, bambaşka patikalar, yer değiştiren kavramlar ve yeni dünya ihtimallerinin izi çağdaş sanat üretimlerinde de karşılığını buluyor. İnsan Çağı; şu an içinde bulunduğumuz jeopolitik dönemi işaret ederken, insan sonrası ise bu döneme dair kuramları kapsayan bir şemsiye kavramdır. Bu tezde de İnsan Sonrasına dair kavramların sanat üretimlerinde hangi fikir ve biçimlerde oluştuğu, dünyanın sonunun çağdaş sanat için ne anlama geldiği tartışılır. Çağın gerçeği dönemin şüphe içindeki ruhunda, `hipernesneler` üzerinden araştırılır. İnsanlara kıyasla zaman ve uzamda büyük oranda yayılmış olan şeyler 'hipernesne' olarak isimlendirilir. Bu durumda hipernesne, sönmekte olan bir yıldız, insan üretimi plastik bir pipet, hatta tüm dünyayı etkisi altına alan bir salgın hastalık olabilir. Kendini feshetmeye hazırlanan hümanizmin ardından ortaya atılan tezler; yoldaş türler, insan ve insan olmayanlar, canlı ve cansız varoluşlar, ilişkisellik üzerine kurulu yeni yol haritaları ile karşılaşılır. Bu haritalar bizi, sanat üretimleri üzerinden İnsan Sonrası dönemin olasılık ve imkanlarıyla tanıştırır.

We are in an apocalyptic scene that includes many economic and political narratives, which point to both the new geological age and the irreversible destruction of the world by human hands, which is called the Anthropocene (Human Age). The traces of completely different paths, shifting concepts and new world possibilities that appear among the ruins of the age we live in are also reflected in contemporary art production. Human Age; While pointing to the geopolitical era we are in now, Post-Human is an umbrella concept that includes the theories of this period. In this thesis, it is discussed in which ideas and forms the concepts of posthuman are formed in art production and what the end of the world means for contemporary art. What the truth is, is investigated in the suspicious soul of the period through `hyperobjects`. Things that are largely spread over time and space compared to humans are called 'hyperobjects'. In this case, there may be hyperobject, a dying star, a human-made plastic straw, or even an epidemic that affects the whole world.The theses put forward after humanism is preparing to dissolve itself; Companion species, human and non-human beings, living and non-living beings, new road maps based on relationality are encountered. These maps introduce us to the possibilities and potentials of the post-human period through art productions.