Aldo Leopold'un yeryüzü etiği açısından ekolojik krizde insanmerkezli çevre etiğinin rolü

Abstract

Doğanın bir parçası olan insan canlı ve cansız varlıklarla bir arada yaşamaktadır. Aldo Leopold (1887-1948) ortak yaşamın parçası olan insan ,bu yaşamı paylaşan ve diğer parçası olan canlı ve cansız bütün varlıklar arasındaki ilişkide bir sorun olduğunu düşünmektedir. Bu düşüncesinden hareketle insanın doğayla aynı zamanda doğada bulunan kendisi dışında ki diğer varlıklarla (canlı-cansız) nasıl bir ilişki kurabileceğine ve bu ilişki hem ahlakı hem de sağlıklı bir ilişki olacağını ortaya koyar. Aldo Leopold bu ilişkiyi çevre-merkezli yaklaşımın içinde ,Toprak Etiği olarak adlandırdığı kuramda görüşlerini ortaya koymaktadır. Kurucusu ve geliştiricisi olduğu toprak etiğinin diğer bir adı da yeryüzü etiği olarak bilinmektedir. Bu çalışmanın amacı da çevre etiğinin temel problemlerinden birisi olan insan ve doğa ilişkisini Aldo Leopold'un toprak etiği kuramı ışığında ele almaktır.

Human beings, who are part of nature, live together with living and nonliving beings. Aldo Leopold (1887-1948) thinks that there is a problem in the relationship between all living and non-living beings who are part of the common life and share the other part of this life. Based on this idea, it shows how human beings can establish a relationship with other beings other than nature itself, and this relationship will be both a moral and a healthy relationship. This relationship, in the environment-centered approach, reveals its views in what he calls the Land Ethics. The purpose of this study is to examine the relationship between human and nature, which is one of the main problems of environmental ethics, in the light of Aldo Leopold's theory of land ethics.