Emergence of an institutional field: The case of attachment parenting in Turkey

Abstract

1994 yılından bu yana, özellikle Batı Ülkelerinde `Doğal Ebeveynlik` adlı yeni bir ebeveynlik felsefesi geliştirildi ve bu hareket ebeveynlik uygulamalarında bir dönüşüm sağladı. Türkiye'de Doğal Ebeveynlik uygulamaları ve stilleri 2010 yılında ortaya çıktı ve o zamandan beri artan sayıda insan bu ebeveynlik ilkelerinin uygulayıcısı haline geldi. Geçtiğimiz yıllarda yeni ebeveynlik pratikleri, bir grup bireysel aktör tarafından gayrı resmi platformlardaki eylemleri, çabaları ile günlük yaşamlarına entegre etmeleri yoluyla kurumsallaştırılmıştır. Çalışma, ebeveynlik kurumundaki bu dönüşümün nasıl gerçekleştiğini araştırır. Çalışmada bireysel aktörlerin rolleri, onları harekete geçiren gerekçeler, onların eylemleri, doğal ebeveynlik uygulamalarını kurumsallaştırmadaki etkinlikler ve Türkiye'deki yeni ebeveynlik pratiklerinin etrafında yeni bir örgütsel alanın ortaya çıkışı incelenmektedir. Çalışmanın amacı, yeni örgütsel alanın ortaya çıkışının içsel bir açıklamasını yapmaktır. Yeni örgütsel alan oluşumu kurumsal iş kuramı çerçevesi içinde ve `aktör` `bireysel aktörler` `sosyal beceriler` ve `sosyal alan` kavramları kullanılarak açıklanmaktadır. Bu kavramlar, bir grup aktörün, etkileşimlerinin ve ortak çabalarının bir örgütsel alanın ortaya çıkmasına nasıl katkıda bulunduğunu açıklamak için aydınlatıcı araçlar sağlamıştır. Odak nokta bireysel aktörlerin neden harekete geçtikleri üzerinedir. İlk olarak, dönüşüm sürecinde rolü olan kurumsal aktörler tanımlanmakta ve bu bireysel aktörleri yönlendiren işlevsel ve bağlamsal faktörler araştırılmaktadır. İkinci olarak, yeni kurumun etrafında oluşan ebeveynlik kuralları, normları, uygulamaları, anlamları, yeni meslekler ve yeni örgütlerin hayata geçişi incelenir. Analiz, aktörleri yanıt vermeye iten iki ana tetikleyici işlevsel ve bağlamsal stresleri ve bu stres faktörlerinden kaynaklanan ve reddetme, sorumluluk ve şiddetli istek/gaye olarak tanımlanan üç farklı yanıtı ortaya koymaktadır. Çalışmada metodoloji olarak nitel araştırma yönetimi kullanılmıştır.

Since 1994, a new parenting philosophy named `Attachment Parenting` (AP) has been developed all over the world especially in the Western Countries and this movement has brought about a transformation in parenting practices. In Turkey, the AP practices and styles emerged in 2010 and growing numbers of people have become practitioners of these parenting principles ever since. Over the years, new parenting practices have institutionalized by a group of individual actors through their actions and efforts on informal platforms and enactment of new parenting practices in their daily lives. This thesis aims to explore how this transformation in parenting happened, the role of individual actors, their drivers, actions, activities in institutionalizing the AP practices and emergence of a new institutional field around the new parenting practices in Turkey. The purpose of the thesis is to make an endogenous explanation about the emergence of a new institutional field. The formation of a new institutional field is explained by drawing on the conceptual framework of institutional work and the concepts of `agency` `individual actors` `social skills` and `social space`. These concepts provide the illuminative tools to explain how a group of actors, their interactions and collective efforts contribute to emergence of a field. The focus is on why the individual actors triggered to act. First, the institutional actors are identified who have a role in the transformation process and the functional and contextual factors that lead these individual actors is explored. Then, the establishment of new parenting rules, norms, practices, meanings, occupations and organizations around the new institution is analyzed. Analysis reveal two kinds of stresses, functional and contextual stresses that drive actors to respond and three different responses originating from these two main triggering stresses, which are identified as rejection, obligation and aspiration. The study applies interpretive approach. Qualitative methods are used to analyze activities and efforts of actors.