Bıldırcınlarda farklı genotip ve yerleşim sıklığının besi performansı ve karkas kalitesine etkisi

Abstract

Bu araştırma, Japon bıldırcınlarında farklı genotip ve yerleşim sıklığının besi performansı ve karkas kalitesine etkilerini belirlemek amacıyla yapılmıştır. Araştırma da kırçıl ve sarı bıldırcın olmak üzere iki farklı genotip kullanılıp, metrekareye 80, 100, 120 adet bıldırcın olmak üzere üç farklı yerleşim sıklığı uygulanmıştır. İki haftalık büyütme döneminden sonra, 3 farklı sıklıkta 3 hafta barındırılan bıldırcınlara 5 haftalık deneme süresi boyunca yapısında %22 ham protein ve 3100 kcal/kg ME içeren etlik civciv yemi verilmiştir. Gruplar dişi ve erkek karışık olarak barındırılmıştır. Deneme sonunda elde edilen bulgulara göre 3.,4. ve 5. haftalarda birim alandan alınan en yüksek canlı ağırlık ve canlı ağırlık artışı değerleri ile en iyi yem tüketimi ve yemden yararlanma oranı değerleri her iki genotipte de 80 adet/m 2 ve 100 adet/m2 yerleşim sıklığındaki gruplarda görülmüştür (P<0.05). Yerleşim sıklığı arttıkça canlı ağırlık ve canlı ağırlık artışı değerlerinin düştüğü görülmüştür. Kırçıl genotipte canlı ağırlık değerleri daha yüksek kaydedilmiş, fakat genotipler arasındaki bu farklılık istatistiki açıdan önemsiz bulunmuştur (P>0.05). Genel olarak sarı genotiplerin daha az yem tükettiği, yerleşim sıklığı arttıkça yem tüketiminin düştüğü görülmüştür. En yüksek karkas ağırlığı her iki genotipte de 80 adet/m2 yerleşim sıklığı alanına sahip gruplardan elde dilmiştir (P<0.05). En yüksek karkas ağırlığı kırçıl genotipte 180,72 g, sarı genotipte ise 179,53 g olarak belirlenmiştir (P>0.05). Elde edilen bulgular ışığında pencereli perdeli sistemde kış döneminde kahverengi ve sarı genotiplerin her ikisinin de tercih edilebileceği ancak kahverengi genotipin daha avantajlı olduğu yine yerleşim sıklığı olarak da her iki genotipte de 80 adet/m2 ve 100 adet/m2 yerleşim sıklığında yetiştirmenin daha avantajlı olduğu söylenebilir.Anahtar Kelimeler: Japon Bıldırcını, Farklı Yerleşim sıklığı, Karkas Kalitesi, Besi Performansı

This research was carried out to determine the effects of genotype and stocking density on fattening performance and carcass quality of quails. In the research, two different genotypes; grizzly and yellow quail were used and three different stocking density were applied as 80, 100, 120 quails per square meter. The quails, were kept together for 2 weeks of growth period then put in to 3 different density for 3 weeks. They were fed a ration containing 22% crude protein and 3100 kcal/kg ME during the 5-week trial period. Groups are mixed male and female. According to the findings obtained at the end of the study, in the 3., 4. and 5th weeks, the highest live weight and live weight gain values and the best feed consumption and feed conversion ratio values obtained from the unit area were observed in the groups with a stocking density of 80 units/m2 and 100 units/m2 in both genotypes (P<0.05). It was observed that the live weight and live weight gain values decreased as the stocking density increased. Body weight values were recorded higher in grizzly genotype, but this difference between genotypes was found to be statistically insignificant (P>0.05). In general, it was observed that the yellow genotypes consumed less feed, and as the stocking density increased, the feed consumption decreased. The highest carcass weight in both genotypes was obtained from the groups with a density of 80 units/m2 and 100 units/m2 (P<0.05). The highest carcass weight was determined as 180.72 g in the grizzly genotype and 179.53 g in the yellow genotype (P>0.05). In the light of the findings, it can be said that both grizzly and yellow genotypes can be preferred in the winter period in the window curtain system, but the grizzly genotype is more advantageous, and it can be said that it is more advantageous to grow at a stocking density of 80 units/m2 and 100 units/m2 in both genotypes.Keywords: Japanese quails, Different Stocking Density, Carcass Quality, Fattenning Performance