Kedi ve köpeklerin uzun kemik kırıklarının sağaltımında kilitli plakların eksternal olarak uygulanmasının klinik, radyografik ve bilgisayarlı tomografi ile değerlendirilmesi

Abstract

Veteriner ortopedide kırık stabilizasyonunda, kilitli plak ve eksternal fiksatör sıklıkla tercih edilmektedir. Bu yöntemlerin uygulanabilmesi için plak ve eksternal setinin bulunması gerekir. Kilitli plakların eksternal olarak uygulanabilirliği ek bir sete ve ekipmana ihtiyaç duymadan hem plak hem de eksternal fiksasyon uygulamasını mümkün kılar. Bu tez çalışmasının amacı, travma sonrası uzun kemik kırığı meydana gelen kedi ve köpeklerde kilitli plakların eksternal olarak uygulamasının klinik, radyografik ve bilgisayarlı tomografik olarak değerlendirilmesidir.Travma sonrası uzun kemik kırığı meydana gelen 15 kedi ve 15 köpek bu tez çalışmasın materyalini oluşturdu. Kapalı veya sınırlı açık redüksiyon yöntemi ile kilitli plaklar eksternal olarak uygulandı. Operasyondan sonra 1., 10., 30., 60., 90. günlerde ve plak çıkarıldığında, klinik ve radyografik değerlendirmeler yapıldı. Klinik değerlendirmede, topallık skorlaması ve radyografik değerlendirmede, kaynama skoru ve kallus/korteks oranı ölçüldü. Operasyondan sonra, 30. gün ve plak uzaklaştırıldığında alınan bilgisayarlı tomografi görüntülerinde, kırık hattında kallus alanı, Hounsfield değeri (HU), kemiğin hacmi ve kırık hattına en yakın proksimal ve distal iki vida arasında kalan kemiğin hacmi ölçüldü. Yapılan skorlamalar ve ölçümler istatistiksel olarak değerlendirildi.Kırıkların dağılımı, kedilerde: 13 tibia, 5 radius/ulna ve köpeklerde: 12 tibia, 3 radius/ulna şeklindeydi. Operasyondan sonra 10. gün olguların %69,7'sinde 1 ve 2 topallık skoru görülürken, 30., 60. ve 90. günlerde olguların çoğunda topallık skorunun 1 olduğu görüldü (P<0,01). Radyografik skorlamada 30. günde olguların %48,5'nin 3 skoru, 60. günde %48,5'nin 2 skoru ve 90. günde %72,7'sinin 1 skoru aldığı belirlendi (P<0,01). Kallus/korteks oranının plak çıkarılana kadar arttığı plak çıkarıldıktan sonra azaldığı görüldü (P<0,01). Bilgisayarlı tomografi ölçümlerinde, kallus alanı ve HU değeri 30. günden plak çıkarılana kadar artış gösterdiği anlaşıldı (P<0,01). Operasyondan sonra ölçülen kemik hacminin 30. günde ve plak çıkarılana kadar artış gösterdiği görüldü (P<0,01). Birinci ayda ve plak çıkarıldığında kallus alanı ve kemiğin hacimsel değişimleri arasında pozitif bir korelasyon belirlendi.Sonuç olarak kilitli plakların eksternal olarak uygulanması kedi ve köpeklerin tibia radius/ulna diyafiz kırıklarında alternatif bir yöntem olarak kullanılabileceği, özellikle kapalı olarak redükte edilebilen kırıklarda kolaylıkla uygulanabildiği ve hastalarda fonksiyonel iyileşmenin elde edildiği görüldü.

Locking plate and external fixators are commonly used for fracture stabilization in veterinary orthopaedics. Both techniques require specialized equipment in order to be used. If locking plates are applied as external fixators, one set of specialized equipment may be used to perform both internal and external fixation. This thesis aims to evaluate the clinical, radiological and computed tomography findings of long bone fractures treated in dogs and cats with externalized locking plates.The study material was composed of 15 dogs and 15 cats brought with traumatic long bone fractures. Locking plates were applied externally with zero or minimal exposure. Clinical and radiographic evaluations were made at 1st, 10th, 30th, 60th and 90th days postoperatively and when the plate was removed. The degree of lameness was scored during clinical evaluation, and callus formation and bone healing scores and callus to cortex ratios were graded with radiographic examinations. In addition, callus area at the fracture line, available bone volume and bone volume at the working length, Hounsfield unit (HU) values were measured with CTs taken after the surgery, the 1st month and after plate removal. These values were statistically evaluated.The long bone fracture distribution in the study was 13 tibia, 5 radius-ulna in cats and 12 tibia and 3 radius-ulna in dogs. Lameness scores of 1 or 2 were seen at 69.7% of patients at first 10 days, while most patients have a score of 1 at the 30th, 60th and 90th-day evaluations (P<0.01). The radiographic score was 3 in 48.5% of cases on the 30th day, 2 for 48.5% on the 60th day and 1 for 72.7% on the 90th day (P<0.01). The callus–cortex ratio increased after the plate was implanted but receded after plate removal (P<0.01). The callus area and HU value was increased after the 30th day and continued to rise until the plate was removed (P<0.01). Bone volume was increased on the 30th day and continued to increase until plate removal (P<0.01). A positive correlation was determined between the volumetric changes in the bone and callus area on the 30th day and the day of plate removal. As a result, externalized locking plates are a viable alternative for managing the diaphyseal tibia and radius-ulna fractures of cats and dogs. The results were better if closed reduction could be performed and functional recovery was seen in all cases.