Farklı vitamin D dozları ile yapılan nutrisyonel rikets tedavilerinin karşılaştırılması

Abstract

1. ÖZET Çalışmada ülkemiz ve bölgemiz için önemli bir çocuk sağlığı problemi olan nütrisyonel riketsin tedavisinde optimal vitamin D dozunun belirlenmesi amaçlandı. Çalışmaya, Ocak 2000 ile Kasım 2000 tarihleri arasında beslenme öyküsü, klinik ve biyokimyasal parametrelere göre nütrisyonel rikets tanısı konulan, yaşları 3-36 ay (ortalama, 10.7 ± 6.1 ay) arasında değişen toplam 56 hasta alındı. Benzer yaş (ortalama, 1 1.7 ± 8.0 ay) ve cinste 25 sağlıklı çocuk kontrol grubu olarak alındı. Hastalar rasgele 20, 20 ve 16 kişiden oluşan üç tedavi grubuna bölündü. Birinci gruba 150,000 IU, ikinci gruba 300,000 IU ve üçüncü gruba 600,000 IU oral vitamin D tedavileri verildi. Ayrıca bütün hastalara yedi gün süreyle kalsiyum tedavisi verildi. Hastaların tedavi öncesinde serum Ca, P, ALP, Mg, 25(OH)Ü3 düzeyleri ile plazma intact PTH düzeyi ve spot idrarda Ca/Cr oranına bakıldı, sol el ve el-bileği grafıleri çekildi. Hastalardan kontrolleri yapılabilen 52,sinde, tedavi sonrası 3, 10, 30 ve 60. günlerde serum Ca, P ve ALP düzeyleri, spot idrar Ca/Cr oranına bakıldı ve sol el ve el- bileği grafıleri çekildi. Her üç gruptaki hastaların verilen tedavilerle biyokimyasal ve radyolojik olarak tam olarak düzeldiği görüldü. 150,000 IU vitamin D dozuyla yapılan tedavide daha belirgin olmak üzere, ileri evre riketsli ve malnütrisyonlu vakalarda tam düzelme süresi iki aya kadar uzayabilmektedir. 300,000 ve 600,000 IU vitamin D dozlarıyla yapılan tedavi gruplarında ise tedavi dozu ile artan oranlarda hiperkalsemi ve hiperkalsiüri gelişebildiği görüldü. Nütrisyonel rikets vakalarının tedavisinde 150,000-300,000 IU vitamin D 'nin yeterli olduğunu ve 600,000 IU vitamin D dozuna gerek olmadığını ve hiperkalsiüri riski taşıdığını düşünmekteyiz.

2. SUMMARY In this study, we purposed to determine the optimal dosage of vitamin D in the treatment of nutritional rickets that is an important childhood health problem for our country and especially for the region. According to their historical, clinical and biochemical parameters between January 2000 and November 2000, a total of fifty-six patients between 3 and 36 months of age (mean 10.7 ± 6.1 months) with diagnosed nutritional rickets were included in this study. Twenty-five children (mean 11.7 ± 8.0 months) with similar age and sexuality were admitted as control group. 150.000 IU vitamin D was given orally to 20 patients (group 1), 300.000 IU vitamin D was given to 20 patients (group 2) and 600.000 IU vitamin D was given to 16 patients (group 3). Furthermore, all the patients were given calcium treatment during seven days. Before the treatment, the serum Ca, P, ALP, 25(OH)D3 levels, plasma intact PTH levels, Ca/Cr ratio in random urine sample was measured, and left hand and wrist graphies were taken. On the days 3, 10, 30 and 60 after the treatment, serum Ca, P, ALP levels, Ca/Cr ratio in random urine sample were measured, and left hand and wrist graphies were taken in 52 patients that we could make their control examinations. The patients in all three groups were improved biochemically and radiologically by given treatments. The complete recovery period may last up to 2 months in cases with late stage rickets and malnutrition when treated with dose of 150.000 IU vitamin D. The development of hypercalcemia and hypercalciuria may increase proportionally with the dosages of vitamin D in the groups forming from the patients treated with 300.000 and 600.000 IU vitamin D. In conclusion, we suggest that 150.000 and 300.000 IU vitamin D are adequate in the treatment of nutritional rickets and there is no need to treat the patients with the dosage of 600.000 IU vitamin D.