A stereological study of the effects of thymoquinone on the renal glomerulus number in experimental diabetic rats induced by streptozotocin

Abstract

Bu çalışma sıçanlarda Streptozotosin (STZ) enjeksiyonu ile oluşturulan diyabete karşı Timokinon'un (TQ) etkilerini incelemek için yapılmıştır. Bu maksatla ana grup olarak ağırlıkları 180 ile 220 g arasında değişen ve ortalama yaşları 20 hafta olan 28 adet Wistar albino sıçan kullanılmıştır. Sıçanlar, her birisi 7 birey içeren dört çalışma grubuna ayrılmıştır: kontrol, Timokinon, tedavi edilmeyen Streptozotosin, Timokinon ile tedavi edilen Streptozotosin. Kontrol grubu tek seferlik periton içi serum fizyolojik (0,5 ml / kg) enjeksiyonu, Timokinon ve tedavi edilmeyen Streptozotosin grupları ise STZ enjeksiyonuna maruz bırakılmıştır. Diyabet, ilgili bu iki gruba tek periton içi STZ enjeksiyonu ile (40 mg/kg, 5,5 mmol/l sitrat tamponunda taze çözdürülmüş olarak, ph 4,5) uygulanmıştır. STZ uygulamasından üç gün sonra iki deneysel grupta diyabet gelişimi kuyruk venöz damarlarından alınan kan numunelerindeki glikoz seviyelerinin ölçülmesi ile doğrulanmıştır. 250 mg/dl'den daha fazla glikoz içeren numunelerin alındığı sıçanlar diyabetik olarak değerlendirilmiştir. TQ uygulaması yapılan sıçanlarda TQ (4 mg/kg vücut ağırlığı), STZ enjeksiyonundan üç gün sonra içme suyuna karıştırılarak oral uygulanmıştır. Sıçanlar anesteziye alınmış ve sağ böbrekleri çıkarılarak bunlardan alınan dokular ışık mikroskobuyla incelenmiştir. İlgili fotoğraflar da ışık mikroskobu ile çekilmiştir. Görüntü tarayıcı kullanılarak glomerül sayıları hesaplanmıştır. Elde edilen verilen istatistiki olarak değerlendirilmiştir. Yalnızca STZ uygulanan grupta ciddi miktarda böbrek hacim artışı ve glomerül sayısında azalma tespit edilirken, STZ + TQ uygulanan grupta böbrek hacmi artışı ile beraber glomerül sayısında artış tespit edilmiştir. Neticede TQ tedavisinin STZ ile oluşturulmuş diyabetli sıçanların böbreklerinde morfolojik gelişme sağladığı sonucuna varılmıştır. TQ uygulamaları için yapılacak preklinik araştırmalarının, bu maddenin diyabet tedavisinde kullanılabilme potansiyelinin stereolojik açıdan önemi literatür ışığında tartışıldı.

. This investigation has been conducted to study the protective effect of Thymoquinone (TQ) against Streptozotocin (STZ) induced diabete in rats. Thirty healthy male Wistar albino rats, weighing 180–220 g and averaging 20 weeks old were utilized in this study. The rats were allotted into four experimental groups each group contain seven animals: Control, Thymoquinone, Streptozotocin untreated, Streptozotocin treated with thymoquinone. Control group received single intra-peritoneal injection of saline (0.5ml / kg), Thymoquinone group were given TQ (4 mg/kg body weight) is provided with drinking water orally, Streptozotocin treated and Streptozotocin untreated groups received STZ. Diabetes was induced in two groups by a single intra-peritoneal injection of STZ (40 mg/kg, freshly dissolved in 5.5 mmol/l citrate buffer, pH 4.5). Three days after STZ treatment, development of diabetes in two experimental groups was confirmed by measuring blood glucose levels in a tail vein blood samples. Rats with blood glucose levels of 250 mg/dl or higher were considered to be diabetic. The rats in TQ treated groups were given TQ (4 mg/kg body weight) is provided with drinking water orally starting three days after STZ injection. Eight days after injection the rats were anesthetized then right kidney was taken for process was followed for light microscopic research. The photo was taken by using light microscopy. The kidney volume and glomerular number were calculated for each group using physical dissector. The data was evaluated statistically. A significant increase of the kidney volume and decreased glomerular number in STZ group while in treated group TQ+STZ were increased kidney volume and glomerular number comparing to STZ group. We conclude that TQ therapy causes renal morphologic improvement after STZinduced diabetes in rats. It was discussed in the light of literature that further preclinical research into the utility of TQ treatment may indicate its usefulness as a potential treatment in diabetes.