The role of virtual environments in architectural design education: Spatial perception and distant collaboration

Abstract

Bir disiplin olarak farklı çalışma alanları olan mimarlığın, eğitimi ve pratiğinin yanı sıra tanımıyla da ilgili tartışmalar günümüzde devam etmektedir. Tasarım stüdyoları mimarlık eğitiminin temel bir unsuru olarak kabul edilmiştir. Geleneksel yöntemler projeleri sunmak için yaygın olarak kullanılırken, ekran üzerindeki sanal ortamlar ve kapsayıcı sanal gerçeklik sistemleri gibi yeni teknolojik yaklaşımlar ortaya çıkmaya başladı. Geleneksel ve yenilikçi mimari temsil yöntemlerinin etkilerini karşılaştıran çalışmalar deneysel tasarımları benimsemiştir. Bununla birlikte, önceki çalışmalarda deneylerin tasarımı tek seferlik etkinliklere dayanmakta ve finansal olarak uygulanabilir olmayan sistemlere ihtiyaç duymaktadır. Mimaride sanal işbirliğini ölçen çalışmalar ise işbirlikçi 3D sanal ortamlar kullanmadan, ham veri alışverişi, sözlü iletişim ve aktarılan metinleri kullanmaktadır. Sonuç olarak; bu çalışma, sanal sunum yöntemlerinin mekansal algılamayı nasıl etkilediğini araştırmayı, dijital verilerle uzaktan geri besleme sürecinin etkinliğini analiz etmeyi ve mimarlık öğrencilerinin bu sistemleri nasıl kullanabileceğini tanımlamayı amaçlamaktadır. Çalışma bir dönemlik bir ders boyunca gerçekleştirildi ve dönem boyunca öğrencilere çeşitli ödevler verildi. Veri toplama, sanal sunum araçları ve uzaktan geri besleme süreci düşük maliyetli, platformlar arası çalışan dijital uygulamalarla sağlandı. Farklı sunum yöntemlerinin kullanımlarını karşılaştırmak ve üç boyutlu sanal ortamlarda uzaktan işbirliğinin etkinliğini ölçmek için çeşitli deneyler yapıldı. Sonuçlar, tüm dijital sunum yöntemlerinin projeyi, hacimleri, yüzeyleri, organizasyonları ve daha fazlasını anlama gibi farklı avantajlı kullanımlara sahip olduğunu gösterdi. Ayrıca, sonuçlar uzaktan, dijital inceleme ve işbirliği sürecinin öğrenciler arasındaki işbirliğini, kendi aralarındaki kişisel iletişimden ziyade mimari parçaya odaklanmalarından ötürü artırdığını ortaya koydu. Tüm araştırma süreci, katılımcıların her ikisini birlikte kullanması halinde, ekran üzerindeki sanal ortamları ve kapsayıcı sanal gerçeklik sistemleri konusunda rahat ettiklerini gösterdi.

Since architecture as a domain has different working fields, architectural education and practice have discussions about, as well as the definition of architecture. A consensus has been achieved to put design studios as a core element of architecture education. While traditional presentation methods are used widely, technological approaches emerged such as on-screen virtual environments and immersive virtual reality systems. To compare the effectiveness of traditional and technological architectural representation approaches, previous studies adopted experimental designs. However, the design of experiments in previous works were based on single event activities and required financially not feasible setups. The previous studies on virtual collaboration in architecture are based on raw data exchange, verbal communication and transferred texts without the use of collaborative 3D virtual environments. This study aims to investigate how digital presentation methods influence spatial perception, to analyze the distant feedback efficiency through the digital data, and to define an application of distant collaboration for architecture students. This study uses a semester of an elective course and sets of tasks for architecture students. The data collection, virtual presentation setups, and distant communication handled through low-cost and cross-platform digital applications. Various experiments have been conducted to compare different presentation methods and measure the effectiveness of distant collaboration and feedback process in virtual environments. Results indicated that digital presentation methods have various advantages for understanding the project, volumes, surfaces, organizations, etc. Also, digital review systems increased collaboration between students, by focusing on the architectural work rather than personal communication between themselves. As a significant outcome, participants were comfortable using both on-screen virtual environment and immersive virtual reality.