Keepsake: meanings, practices and tactics of making and preserving memory

Abstract

Bu çalışmanın amacı yadigar olarak saklanan, kullanılan ve sergilenen eşyaların öznel ve toplumsal kullanımlarını, ölüm ve yas tutma pratikleri bağlamında kavramsallaştırmaktır. Hatıra saklama olgusu sadece öznel bir tanımlama olarak değil, nesneleştiriciliği ve devredilemezliği sırasında yadigarın maddesel özelliklerinin ve belleksel değerinin ortaya çıkmasını sağlayan bir olgu olarak ele alınmaktadır. Nesiller arasında ve boyunca sürekliliği düzenleyen atadan kalma eşyalar, yadigarın sergilenme biçimleri ve yas tutma/obje saklama yöntemleri çalışmanın odaklarını oluşturmaktadır. Yadigarın sosyal bir olgu olarak daha derinlemesine anlaşılması ve araştırılmasını hedefleyen sınırlı bir deneme grubu çalışması, etnografi ve sosyoloji dallarının yöntemlerinden faydalanarak yürütülmüştür. ?Eşya enerjisi? ve ?eşyanın kalıcı doğası? söylemleri insan-eşya ilişkisini matem bağlamında ele almak maksadı ile incelenmektedir.

This study is an attempt to conceptualize what a ?keepsake? is within the context of subjective and social usage in relation to death and mourning. The phenomenon of memory keeping is examined not only as a subjective collation but as an objectifying, inalienable practice during which material qualities and mnemonic value of the keepsake are revealed. Ancestral memorials? encoding continuity between and across generations, types of display of a keepsake as well as types of mourning/object keeping, are the focai of the study. A test study aiming to provide an understanding and a basis for more profound researching of keepsake as a social phenomenon is conducted, borrowing methods of ethnography and sociology. The discourse of ?object-cathexis? and the ?perennial nature of objects? as Zygmunt Bauman argues are discussed in order to analyze human-object relations within the framework of mourning.