Ekmek, göç, kimlik, bellek: İstanbul Ayazağa`da antropolojik bir araştırma

Abstract

Bu tez çalışmasında İstanbul ili Sarıyer ilçesindeki Ayazağa Köyü'nde yerleşmiş olan, büyük bir çoğunluğu Karadeniz Bölgesi'nden göçenlerin göç, kimlik ve bellek arasında kurdukları ilişki bir gıda maddesi, ekmek aracılığıyla etnografik bir yöntemle ele alınıp incelenmiştir. Bu ilişki, gerek ekmeğin doyuruculuğu gibi biyolojik özelliği, gerek göçmenlerin zihinlerinde temelde memleketleriyle ve kimlikleriyle ilgili farklı anımsamalara sebebiyet veren sembolik özellikleri aktarılarak ortaya konulmuştur. Ekmek, göçmenlerin tümü için temel bir gıda maddesi olmasının yanı sıra özellikle kadınlar için ortak bir alan oluşturmaktadır. Ağırlıklı olarak ev eksenli çalışan Ayazağalı kadınlar için ekmek, sorumlu oldukları yemek pişirme eyleminde çoğu zaman pratik bir kurtarıcıdır. Aynı kadınlar için ekmek, sınırsız tüketildiğinde, kadınlık imgesini olumsuz olarak etkileyen, korkulan bir besin haline gelmektedir. Sonuçta, Ayazağa Köyü'ndeki göçmenlerin ekmek tüketiminde farklı tezahürler ve yansımalar görülmüştür.

This study is an ethnographic study that investigates the relationship between migration, identity and memory of immigrants migrating from the Black Sea Region of Turkey. The fieldwork was conducted with a group of habitants living at Ayazağa village in Sarıyer, İstanbul. The relationship was revealed by considering both bread's biological property as its satiating power and symbolic property as giving rise to memories of hometown and place of identity. Bread, forms a common field especially for women as well as being an elementary foodstuff for all immigrants. It is a practical facilitator for cooking responsibility for women who are mainly doing housework in Ayazağa. On the other hand, unlimited consumption of bread becomes a threat for their image of femininity. As a result of the study, different appearing and reflections were observed in the consumption of bread among the immigrants living in Ayazağa.